Het zijn roerige tijden voor ons Feyenoorders. Er lijkt wel geen dag voorbij te gaan zonder roddel/rel of ander nieuwsbericht. Een van de keerzijdes van de 7×24 mediacultuur waar we nu in leven. Hoe anders was dat in 1993 toen de krant en teletekst de belangrijkste bronnen van informatie waren rondom onze club.
Op de laatste speeldag stond toen de wedstrijd op het programma die aanstaande zondag ook gespeeld wordt. In het seizoen ’92-’93 had ik nog geen competitiewedstrijd gemist en het vooruitzicht de belangrijkste wedstrijd van het seizoen (en tot dat moment in mijn bestaan als Feyenoorder) te missen deed mij koude rillingen krijgen en werd ik badend in het angstzweet wakker.
De kaartverkoop begon op donderdagochtend en op woensdagavond werd de tactiek besproken. Per seizoenskaart kon je een kaartje kopen en ook bij inlevering van het wedstrijdkaartje van de wedstrijd in Maastricht kreeg je een ticket voor de kampioenswedstrijd. Annemieke had al een vakantie geboekt dus haar seizoenskaart en kaartje uit Maastricht had ik ook bij me. Een aantal anderen verkoos om de wedstrijd op het grote scherm te gaan kijken dus al met al zouden we ongeveer 15 kaarten kunnen kopen.
Rond drie uur in de nacht waren we bij De Kuip en in de stromende regen werd de rij langer en langer. Toen ik eindelijk aan de beurt was werd er omgeroepen dat de zitplaatsen op waren en er alleen maar staanplaatsen waren. Alsof ons dat iets uitmaakte, al had ik op het dak moeten zitten (wat ook gebeurde overigens). Als we er maar bij waren.
Met de kaartjes in ons bezit gingen we doorweekt weer naar huis. Eigenlijk moest ik naar school maar ik heb eerst een uur in een warm bad gezeten om enigszins op temparatuur te komen en daarna met een smoes mijzelf ziek gemeld. Het grote aftellen naar tweede pinksterdag, maandag 31 mei 1993 was begonnen.
Jacco en Fred gingen met de auto naar Groningen, ik koos voor de trein. Op maandagochtend namen we om 10:00 uur de trein naar Groningen die bomvol met Feyenoorders zat. Eenmaal in Groningen aangekomen stonden er geen bussen te wachten zoals aangekondigd. Sterker nog, we kregen een onvrijwillige wandelmars voor onze kiezen onder begeleiding van de politie te paard. Eenmaal bij het stadion aangekomen was het een drukte van jewelste achter het uitvak. Er waren weer veel valse kaarten in omloop (net zoals in Maastricht) en de tribune achter de goal zat ramvol. Na wat soebatten met de politie en stewards mochten we wel in het hoekvak plaatsnemen.
Kampioen
De wedstrijd zelf was meer spannend dan goed alhoewel de beslissing al snel was gevallen. Nog voor rust stond het 0-2 en uiteindelijk zou Feyenoord met 0-5 winnen. Dezelfde uitslag als de eerste wedstrijd van dat seizoen uit bij Twente. Na het laatste fluitsignaal vond er een bescheiden pitch-invasion plaats en toonde aanvoerder Metgod de schaal aan het meegereisde Legioen. Wij spoedden, ons via een snelle hap bij een snackbar, richting de trein om precies op tijd in Rotterdam aan te komen. De Coolsingel stond al propvol met mensen maar de gemeente had een speciaal vak vlak onder het bordes vrijgehouden voor diegene die in Groningen waren geweest, een meer dan aardige geste.
Iets wat ik tot dan toe nooit voor mogelijk had gehouden na een paar rampseizoenen was gebeurd. Feyenoord was kampioen!
