De zon scheen. Op de laan op Zuid baanden fietsers, mensen op e-bikes en deelscooters zich een weg richting De Kuip. In de lucht hing een gevoel van verwachting.
Op het voorplein was het druk maar in het zonnetje leek iedereen er vrede mee te hebben dat het wat langer duurde. Links een blikje bier, rechts een puntzak patat met een grote klodder mayonaise. Op telefoons werd gezocht naar de opstelling en door sommigen naar de app waarin de seizoenkaart staat.
Ik dacht terug aan Klassiekers waarbij het complete voorplein schoongeveegd werd om ruimte te maken voor uitsupporters. Een tijd die de jongen voor me in de rij zeker niet meegemaakt had. Het was vandaag niet de dag van rondcirkelende helikopters, blaffende honden en op hol geslagen politiepaarden.
In het stadion hing een wat landerige maar ook ietwat opgewonden sfeer. Het deed me denken aan de recente kampioenswedstrijd in 2023. Iedereen zat er vol verwachting maar nooit met het idee dat het vandaag mis kon gaan.
De tegenstander werd eerst op een fluitconcert en daarna op een oorwassing getrakteerd. Pesterig werd iedere geslaagde pass van Feyenoord begeleid met een juichkreet. De toreador draaide de stier dol. De rood-witte lap deed zijn werk.
Er werd gelachen, gezongen en gejuicht. Het enige gemopper dat ik hoorde was dat de zevende goal werd afgekeurd. Om me heen zag ik de mensen die ook bij Klassiekers waren waar het niet goed afliep op het veld, zelfs wanneer Feyenoord niet per se de mindere ploeg was. Vandaag, met de zes tegen nul, was de bevrijdingsdag.
Na afloop scheen de zon nog steeds. Op de laan op Zuid baanden fietsers, mensen op e-bikes en deelscooters zich een weg richting de Erasmusbrug. Een auto toeterde zes keer. In de lucht hing een gevoel van trots.