Het eerste stukje van de Zeevisrun had zo uit een slapstick kunnen komen. Een man in een witte jas rent achter een paar hardlopers de koelcel in om eventuele obstakels uit de weg te ruimen. Op de bewakingscamera’s zal het er echter uitgezien hebben alsof de man een paar visdieven achterna zat.
Hardgelopen werd er, maar niet op een lege maag. De winkel van Schmidt Zeevis was speciaal voor de Running Crew geopend en in de vitrines lagen de heerlijkste visgerechten te wachten. Dat was nog eens wat anders dan een energiereep. Klokslag acht uur volgde de gebruikelijke introductie en vanaf het dak van het gebouw de warming-up. Dat was wel nodig want die paar tellen in de koelcel zorgden voor het nodige kippenvel.
Door de schitterende winkel renden ruim 1500 hardlopers dus dwars door de koelcel naar buiten. Een lange slinger lopers verliet door de expeditie-ruimte het gebouw, in de vorm van een schip, om langs de Schie richting Overschie te rennen.
Eenmaal buiten kwamen we langs bekend terrein, de kerk in Overschie diende tijdens de vierde run van de RRC in 2014 al eens als startpunt. Toen klonk er, in erg slecht weer, het Ýou’ll never walk alone op het kerkorgel. Nu liepen we er in relatieve stilte (er wordt altijd volop gekletst tijdens het lopen) langs.
Onder de A13 door en een stukje parallel aan de snelweg kwamen we bij het katershofpad. Door een hek en daarna door een stukje groen waar je prima hard kon lopen. Ik was niet de enige die hier nog geen voetstappen had liggen merkte ik aan de lopers om mij heen. Boven ons hoofd scheerde een klein vliegtuigje dat net opgestegen was het van nabijgelegen Zestienhoven. In het parkje waande je je echter ver weg van de drukte van de stad en de snelweg op een steenworp afstand.
Bij verschillende huizen stonden mensen in hun tuin te klappen. Het was mooi weer en de aanmoedigingen werden met een grote glimlach in ontvangst genomen. De toeschouwers waren in de veronderstelling dat dit een hardloopwedstrijd was. De deelnemers wisten wel beter; bij de Rotterdam Running Crew staat genieten bovenaan.
De duisternis begon al in te vallen toen de 9 kilometergroep vanuit Overschie de Spaanse Polder inliep. De verstandige hardlopers op deze woensdag hadden al een lampje bij zich. Uw verslaggever moest nog even wennen aan het idee dat het alweer zo vroeg donker wordt. De volgende run heeft hij zijn lampje uiteraard bij zich en hopelijk de andere lopers ook.
Bij het pand, of beter gezegd de boot, was het een gezellige drukte. Broodjes vis en bier bleken een uitermate goede beloning te zijn voor een rondje rennen op een zwoele zomeravond. Geen medaille maar makreel als beloning.
