Ik had nog zo gezegd dat ik geen eigenlijk geen tatoeage meer zou nemen. Maar inkt kruipt waar het niet gaan kan. Waarom een tatoeage van een marathon-medaille? En waarom niet die van je eerste marathon maar je tweede?
Net zoals Feyenoord mij veel (harts)vrienden heeft opgeleverd geldt dat ook voor hardlopen. Vroeger liep ik niet hard. Sterker nog, het was me ontraden door de schoolarts. ‘Alles waarbij de knieën niet teveel belast zouden worden’ Maar het lopen heeft me nieuwe vrienden opgeleverd. Drie deelnames aan de Roparun, het leaderschap bij de RRC en eindelijk die sixpack 😉
Waarom een marathon-medaille? Omdat ik het trainen naar de marathon geweldig vond. Die kilometers maken met De Kieviten. Urenlang ouwehoeren langs de Rotte. En de wedstrijd zelf? Mwoah, ik was blij dat ik binnen was. Zonder gekheid, ik heb er van genoten. Van iedere meter door Rotterdam. Het afzien in het bos, afvragen waar je mee bezig was en op de Coolsingel zeggen dat je dit nooit maar dan ook nooit meer zal doen.
Mijn tweede marathon kon ik al iets meer genieten. Waar ik dacht dat het bij een bevlieging zou zijn om 42 kilometer te lopen was ik er in 2017 al wat stelliger over. Is dit leuk om te doen? Ja, het trainen zeker en de wedstrijd is gewoon een beproeving, hoe dan ook.
De medaille van dit jaar vind ik mooier dan die van 2016 (en dit jaar was ook nog eens op mijn verjaardag) dus vandaar deze eeuwige herinnering voor als het bij twee marathons blijft, wat ik bijna zeker weet van niet. Dat het qua tattoos hier bij blijft dat geloof ik dan weer wel.
