De vredesloop dus. In 2015 vond ik deze loop erg leuk om te doen en het was de eerste keer in een wedstrijd met officiële tijdwaarneming dat ik ruim (2 minuten dan) onder de 50 minuten over de finish kwam. Vandaar dat ik me direct inschreef toen de inschrijving open ging.
Direct na mijn vakantie ben ik doorgegaan waar ik voor de vakantie gebleven was: kilometers maken. Misschien iets te overmoedig want op het moment dat ik mijn lidmaatschap van de KNAU opgestuurd kreeg zat ik met een pijnlijke knie bij de dokter.
De fysio constateerde dat mijn kapsel geïrriteerd was (en dat voor iemand zonder kapsel). Oefeningen en rustig (rustaaaghhh, we liepen door den haag) door blijven lopen was de remedie. En een wekelijkse kneedsessie bij Brigitte. Echt op snelheid had ik dus niet kunnen trainen in aanloop naar de vredesloop. En dat terwijl ik tijdens de inschrijving het plan had opgevat om in de buurt van de 45 minuten te komen.
Op een zonnige zaterdag kwam Menno mij ophalen. Samen met Rob en Agnes reden we naar Den Haag waar we erg gastvrij opgevangen werden door Noortje die op steenworp afstand van de start woont. Na een laatste glas water en een bezoek aan het toilet was het tijd om in startvak A te gaan staan. Om ons heen veel bekenden van de Rotterdam Running Crew en ook wat (ex) collega’s. Een feest der herkenning.
Eerlijk gezegd loop ik liever in de ochtend. Bij een start in de middag vind ik het nog lastig te bepalen wat ik precies wel en niet moet doen qua eten en drinken. Ik had in ieder geval genoeg gedronken want na kilometer 1 moest ik eigenlijk al plassen. De eerste kilometers was mijn doel om los te komen van de grote groep. Met rondetijden van 4:12 en 4:24 lukte dat aardig. Ook kilometer 3 en 4 liep ik onder de 4:30 en daarna trad het verval in. Ik had wel een gelletje op maar daar werd ik een beetje misselijk van. Een slok water bij de drankpost, doorlopen en niet zeuren.
In het begin van mijn werkzame leven bij KPN werkte ik bij de storingsdienst en aansluitingen bovengronds in Den Haag. Ik herkende de straten en de gebouwen maar al te goed. De zeestraat, plein 1813 en de Elandstraat. Door de Haagse bosjes renden we weer terug richting de Groot Hertoginnelaan. Ik controleerde mijn horloge en had zo’n vermoeden dat ik wel onder de 46 minuten over de streep zou komen. Maar hoeveel?
De laatste kilometer lonkte het bier en perste ik er nog een versnelling uit. De klok gaf 46 minuten aan maar ik wist dat ik pas een seconde of 40 na het startschot over de start was gegaan. De eintijd was 45:19 en daar was ik meer dan tevreden over. Na het in ontvangst nemen van de medaille en het drinken van een biertje liepen we allemaal tevreden terug naar onze pleisterplaats waar we van de vrouw des huizes nog een bloem kregen. De vredesloop was erg leuk, volgend jaar weer en dan onder de 45.
