Precies een jaar geleden hing er hoop in de lucht in Rotterdam. Gerenommeerde internationale kranten staken de loftrompet over de Maasstad. Huizenprijzen stegen sneller dan de koers van Bitcoins en als je écht wilde uitgaan dan moest je in Rotterdam zijn. Er broeide iets, sluimerend als een veenbrand onder de oppervlakte.
Een veenbrand die op zondag 14 mei veranderde in een vreugdevuur. Op die middag kwam alles bij elkaar: van wildvreemde mensen die samen dansten in de Hofplein vijver tot uitpuilende kroegen. Van blank tot zwart en van Hillegersberg tot de Tarwewijk. Iedereen vierde feest en voor veel mensen voelde het aan als bevrijdingsdag. Rotterdam was die dag een.
Vandaag zijn de gemeenteraadsverkiezingen en de verbondenheid van 14 mei 2017 lijkt in Rotterdam verder weg dan ooit. Politieke partijen spelen slinks de verschillen tussen mensen uit langs de rand van inkomen en afkomst. Verschillen die er op die mooie zondag in mei er niet toe deden. Analoog aan politieke partijen is Sparta de partij die vecht voor haar laatste kans. Een laatste kans om niet weer weg te glijden in de peilingen. Excelsior gedraagt zich met het elan van een politieke nieuwkomer. Presteren naar de bescheiden middelen en met sympathie van het volk.
En Feyenoord dan? Feyenoord is de mastodont die maar niet lijkt te willen veranderen. Een incidenteel succes zorgde niet voor de gewenste koerswijziging, topsportklimaat zoals u wilt. Aan de stadionweg rommelt het weer eens ouderwets. We zijn nu bijna aan het einde van het seizoen. Een seizoen waarvan ik, en velen met mij, veel meer van had verwacht. Natuurlijk, Feyenoord kan de beker nog winnen en dat is gewoon een hoofdprijs. Maar chagrijn heerst weer rondom de club. Feyenoord-city verdeelt Het Legioen en het spel van de stadionclub is grote delen van de competitie niet om aan te zien geweest. Toevalsvoetbal, wachtend op een bevlieging van Berghuis en sinds kort Van Persie. Een deel van Het Legioen is ook klaar met Giovanni, iets wat je een jaar geleden niet had durven bedenken.
Als vanavond de stemmen zijn geteld en de gevreesde tweedeling een feit is rest de Rotterdamse politiek maar een ding: Maak Giovanni burgemeester van onze prachtige stad. Hij is immers de laatste man die een collectieve glimlach op het gelaat van alle Rotterdammers wist te krijgen. En misschien is die leider van die kleine politieke partij uit Kralingen wel een optie om de mastodont weer de juiste koers te geven. Een dubbelslag.
