De man voor mij in de rij zet zijn magnetron-maaltijd op de band. Met zijn voet duwt hij een krat bier, uit de aanbieding, over de grond. Hij draagt een werkbroek en een fleece-trui met op de achterkant de naam van een bouwbedrijf. Op zijn kin is een baard van een paar dagen zichtbaar. Ook draagt hij een muts terwijl het buiten niet echt koud is.
Behalve de magnetron-maaltijd wil hij ook een pakje marlboro. Hij zegt met een dik Pools accent tegen het meisje dat hij ook nog een krat bier heeft die hij moet afrekenen. Het kassameisje vraagt twee keer of hij het kan herhalen voordat ze het begrijpt. Ze rekent de sigaretten, magnetron-maaltijd en de krat bier die op de grond staat af en vraagt aan hem of hij een Duvel-glas wil hebben. Achter de kassa staat namelijk een doos met overgebleven glazen van een actie en blijkbaar willen ze die glazen kwijt aan iedereen die interesse heeft.
‘Wat?’
‘Wilt u een gratis glas hebben? U kunt kiezen uit een klein of een groot glas?
Het leek mij een nogal overbodige vraag, de Pool koos voor een groot glas.
Nu ben ik aan de beurt. Mijn boodschappen liggen netjes op de band. Ik ga een curry maken dus er ligt een overdaad aan gezonde dingen. Koriander, gember, pepers, knoflook. Geen spoor van E-nummers te bekennen. Geen alcohol ook (dat hadden we al in huis).
Bij het afrekenen kijkt de caissière me aan en geeft zonder iets te vragen een groot Duvel-glas. Ik moet duidelijk iets aan mijn imago doen.
