Utrecht – Feyenoord, 26 april 1992

De eerste keer dat ik Feyenoord uit bij Utrecht zag spelen was op 26 april 1992. Het was de een-na-laatste wedstrijd van het seizoen en Feyenoord stond op een keurige derde plaats. Anderhalve week voor deze wedstrijd werd in De Kuip gelijk gespeeld tegen AS Monaco en daarmee kwam (in de halve finale) een eind aan het Europese avontuur van Feyenoord. Een week daarvoor werd van stadgenoot Sparta gewonnen in de halve finale van het vaderlandse bekertoernooi. Voor de tweede keer in twee jaar stond Feyenoord in de finale (die ze ook allebei zouden winnen).

In deze wedstrijd stond het Feyenoord-elftal in het veld dat iedere supporter van mijn generatie kan dromen (De Goey, Fräser, Heus, Metgod, Van Gobbel, Bosz, Rob Witschge, Scholten, Blinker, Kiprich en Taument). In die tijd kon je gewoon naar Utrecht rijden en een kaartje aan de kassa kopen. Sterker nog, van te voren gingen we gewoon bij hockeyclub Kampong aan het bier. Niks geen combi’s of risico-wedstrijden. Als Feyenoord in die tijd scoorde stond het halve stadion juichend op. Behalve bij de eerste vier keren dat ik in de Galgenwaard kwam. Niet omdat het gevaarlijk was maar omdat bij alle vier die edities niet gescoord werd.

De laatste van die vier doelpuntloze wedstrijden was zelfs de allereerste wedstrijd van Sandra ooit van Feyenoord. Niet in De Kuip maar uit bij Utrecht. Vorig seizoen kregen we de vier Feyenoord-goals via de sms door. Wij zaten toen in de pub in Newcastle. Zondag moet er gewonnen wonnen om in het spoor van de koploper te blijven, want als die nu ook punten begint te verspelen dan kan er dit seizoen veel mogelijk zijn.