Terwijl ze in Amsterdam de zoveelste landstitel vierden (tegen de paar echte Ajacieden die ik ken zeg ik, als een boer met kiespijn, gefeliciteerd) droop Feyenoord weer eens af na een kansloze nederlaag tegen een laagvlieger. Het was UT Arad all over again.
Het past in een patroon dat ik in de vijfendertig jaar dat ik in De Kuip kom iedere keer weer terugkomt. Het was Rapid Wien, Teplice, Trencin en de meest recente oorwassing tegen Wolfsberger AC in een notendop. Ook in Nederland kun je de potentiële valkuilen zo uittekenen. Het is een 1-3 voorsprong verspelen bij Heerenveen en een nederlaag bij Sparta in het meest recente kampioensjaar.
Vlak na het laatste fluitsignaal liep ik langs De Kuip. Van afstand en met afstand het mooiste stadion van Nederland maar als je dichtbij komt zie je het zichtbare verval. Alle zaken die ik schitterend vind bij oude stadions in Engeland: verschoten borden bij de ingang, overgeverfde roestplekken en vlaggen vol rafels. Bij mijn eigen club vind ik het wat minder sympathiek ogen.
Op Twitter woedt een digitale stammenstrijd tussen voor- en tegenstanders van een nieuw stadion. Zoals er eigenlijk overal een digitale strijd van wordt gemaakt. Oppert iemand dat AZ verder is dan Feyenoord dan staat iedereen op zijn achterste benen. PSV een financiële injectie? Waar blijven de, nog nooit gesignaleerde, havenbaronnen van ons dan?
Toen Dick Advocaat in een persconferentie liet weten wellicht op te willen stappen en daarna toch weer niet besefte ik me eens te meer wat een kleinzielige club en supporters we soms toch ook zijn. Het is het, bij gebrek aan nieuw succes, eindeloos herhalen van de goal van Kindvall. Het 010-020 gedoe. Het teren op een zeldzame overwinning op onze aartsrivaal die inmiddels twee dubbels verder is.
Voor de mensen die de rest van de competitie en play-offs wél willen uitzitten heb ik een tip: doe het niet. De kans dat we uiteindelijk verliezen van Sparta is levensgroot. En dat past eigenlijk wel weer helemaal in het beeld van Feyenoord.