Trainen voor de marathon gaat je niet in de koude kleren zitten. Sterker nog, je kleren gaan er voornamelijk wijder door zitten. Na ongeveer 740 kilometer hardlopen in de voorbereiding weeg ik nu net aan 70 kilo. En dat terwijl de weegschaal voor oktober ergens rond de 73 en 74 kilo schommelde.
Afvallen is nooit mijn doel geweest, mijn doel is op 10 april die 42 kilometer en 195 meter te overbruggen. Maar het is mooi meegenomen. Ik ben begin april al bikini-proef 😉
Vorige week vrijdag liep ik nog niet geheel pijnloos terug van kantoor naar huis. Ondanks alle stimulerende woorden dat ik al genoeg kilometers in de voorbereiding gemaakt heb en dat ik sterk genoeg zou zijn blijft het knagen. Iedereen kan dat wel zeggen, ik moet straks dat fijne pleuriseind rennen.
Zodoende keek ik uit naar de lange duurloop op zondag. Dit zou de langste loop in de voorbereiding worden. Maar liefst 35 kilometer lang. Bij de start vertelde ik een van de trainsters waarom ik de zondagen ervoor niet aanwezig af. Prompt werd het mij ‘verboden’ de hele afstand mee te lopen. Het gevaar van compenseren bestaat, dat ik door mijn voetblessure anders ga lopen en daardoor pijn in mijn knie zou kunnen krijgen.
Ook zij zei dat we meer dan genoeg kilometers gemaakt hebben. En dat ik nu alleen nog maar korte afstanden zou moeten rennen. Dus stopte ik na ruim 25 kilometer. 25 kilometers waarin ik mijn voet nog wel voelde (de lip van mijn schoen schuurt tegen de pijnlijke plek aan) en na afloop mijn knie ook. Ze had dus toch gelijk.
Nog een paar keer hardlopen en dan is het zo ver. Een paar keer, waaronder 1 keer met de Rotterdam Running Crew en nog 1 lange afstand, en dan wordt het koolhydraten proppen en wachten op 10 april rond 10.00 uur. Ik heb er vet veel zin an.
