Tunnelvrees

Daar zouden ze nou eens t-shirts van moeten verkopen. ‘I survived the Karawankentunnel’of beter nog, ik overleefde de file voor de Karawanken tunnel. Na gisteren beter bekend als de fuckin’ wanker-tunnel. Kolere, dat deden die Oostenrijkers express. Na een dubieuze rol in de eerste wereldoorlog en het op de wereld zetten van een van de grootste schurken aller tijden (ja we bedoelen inderdaad Conchita Wurst) hebben ze ook nog eens een trechter op de snelweg richting Slovenie gebouwd.

We vertrokken om 8 uur uit Duitsland om met een gangetje van 40-45 kilometer per uur richting Oostenrijk te karren. Blijkbaar was het zwarte zaterdag bij onze Oosterburen want die besloten als een stelletje lemmingen en masse richting Oostenrijk te rijden. Toen we eindelijk de grens bij Oostenrijk over waren, stond daar al een bord dat het ergste deed vermoeden. ‘Wir gratulieren die Weltmeister’. Op Oostenrijks grondgebied. Of een groot Pruisisch rijk nooit ver weg is geweest.

De volgende hindernis was de Tauerntunnel. Noem ons naief, maar pas als we naar de andere kant van de planeet gaan lezen we onszelf in over eventuele ongemakken. Niet als we naar Kroatie gaan. Enfin, we stonden dus stil aan de voet van zo’n typische Oostenrijkse heuvel. Groen gras, huisje, schaapje. Het enige wat er nog aan ontbrak was de familie Von Trapp die al do-re-mi’end de heuvel af kwam. Me, a name i call myself. Je weet zelf.

De Alp van de familie Von Trapp

Aan het einde van onze Oostenrijkse lijdensweg lag dus de Karawanken-tunnel. Toen wij er eindelijk waren was de file opgelopen tot 19,14 tot 19,18 kilometer. Zal je altijd zien. De bedoeling van deze tunnel is om je naast het vignet nog eens 7 euro uit je zak te kloppen. Dat daarbij een file van meer dan drie uur onstaat met genoeg stationair draaiende auto’s om een complete Alp te ontbladeren dat nemen ze op de koop toe. Het blijven vreemde snuiters. De Duitsers namen de file gelaten voor wat het was. Het ontbrak er nog aan dat de BBQ niet opgestart werd op het stuk asfalt.

Stau

In Slovenie ging het goed. We hadden inmiddels wel al 200 kilomter ‘gereden’ dus er moest tijd ingehaald worden. Heuvelaf rijdt de camper nog best aardig door. De ETA lag rond 21:15 (zowaar geen jaartalgrap) en de camping zou om 22:00 uur sluiten. Dat moest te doen zijn.

Onze vijand van vandaag, de fuckin’ wanker tunnel.

Bastiaan gedroeg zich overigens voorbeeldig. Op een dieet van appelsap, snoepjes, chippies, I-Pad, Star Wars filmpjes en een boel gegiechel met zijn moeder op de achterbank kwam hij de dag wel door.

En toen reden we Koper binnen. Het eerste wat ik zag was het stadion van FK Koper en even speelde ik met de gedachte om te kijken of ze een deze dagen thuis zouden spelen. Maar daar kwam ik snel van terug. De laatste 20 kilometer tot aan de grens kostte ons meer dan 2 uur. Lang leve de Europese Unie. Uiteindelijk kwamen we rond middernacht bij de camping aan. Bijna 15 uur gereden over 440 kilometer. Het leek verdorie het kerstverhaal wel, alleen hadden ze in deze stal wel plek voor ons. Zij het op de nachtkampeerplaats. Het terrein mochten we niet meer op.

Onze herberg op de nachtparkeerplaats. De mirre, goud en wierook graag per post.