Trots op Feyenoord!

Op 24 oktober 2010 rond kwart over drie liepen Kees en ik het Rewirpowerstadion in Bochum uit. We hadden die dag geen kaartje voor de wedstrijd in Eindhoven en kozen voor een groundhop-avontuurtje in Duitsland. Sandra zou ons per sms op de hoogte houden van de wedstrijd van Feyenoord.

Nog voor we bij de auto waren piepte mijn telefoon al een paar keer.  Rood voor Leerdam en twee-nul achter bij de rust. Op de Autobahn naar huis was de ontvangst van de radio slecht en hoorden we slechts flarden van wat er die dag afspeelde in Brabant.

Vol verbijstering hoorden we tussen het kraken door het ene na het andere doelpunt omgeroepen worden en toen we in de buurt van Helmond reden kwam de meest surrealistische tussenstand ooit door de ether de auto in. Ik moest mijn aandacht op de weg houden maar de tranen welden in mijn ogen op. Tegen Kees mompelde ik iets van ‘het komt allemaal goed’ maar dat was natuurlijk nergens op gebaseerd en tegen beter weten in.

Die avond verwachtte ik de exit van trainer Been maar die bleef zitten. Echte Feyenoorders lopen niet weg maar hij had best de eer aan zichzelf mogen houden. Aan de andere kant, wie kon er op meer krediet rekenen als een jongen van Zuid?

Een roerige tweede seizoenshelft en geen kwalificatie voor de play-offs voor Europa was het miserabele eindresultaat. Meer dan eens kwam de gifbeker voorbij op deze site.

Maar vandaag, vandaag ben ik trots op Feyenoord zoals bijna dit hele seizoen. Vergeten zijn de stomme thuisnederlagen tegen NEC en Ado en de zeperd in Groningen. Feyenoord is terug waar het hoort (al had die huldiging niet gehoeven) en dat met voornamelijk eigen jeugd en een paar goede huurlingen.

Volgend jaar gaan we weer Europa in!