In ons huishouden zijn we in het bezit van een e-bike. Dat wil zeggen Sandra heeft, toen ze in het centrum van Rotterdam ging werken, een e-bike gekocht en ik leen die fiets op de dagen dat zij thuis werkt.
Reuze handig ding, op het fietspad haal ik lachend wielrenners, schoolgaande kinderen en stumpers op normale fietsen in. Soms hang ik zelfs in het wiel van een snorscooter. Dat het niet zonder gevaar is maak ik ongeveer iedere dag aan de lijve mee. Veel automobilisten schatten de snelheid van zo’n e-bike verkeerd in en ik heb magere Hein al een paar keer in de ogen gekeken.
Het enige probleem met zo’n e-bike is echter wanneer ik gewoon op mijn normale fiets naar het werk ga, ik mezelf helemaal de tandjes trap. Met mijn Sturmey Archer (zou dat bedrijf nog bestaan?) drie-versnellingen fiets lijkt het holletje van de Planetenweg naar de Noordeindseweg, met een duizelingwekkend hoogteverschil van ongeveer 50 centimeter, ongeveer de Mont Ventoux. Toen ik van de week met snot voor de ogen die enorme helling omhoog nam werd ik ingehaald door een besnorde vijftiger die mij vals lachend aankeek vanaf zijn e-bike. Het ontbrak er nog net aan dat Mart Smeets rechtstreeks verslag deed van deze demarrage.
Ik ben nu op Google op zoek hoe ik de begrenzer van die fiets af kan halen. Dan zal ik die Bernard Hinault-wannebee volgende week een poepie laten ruiken. Ik ga hem breed lachend inhalen.
