Gisteren was ik met Sandra en Bastiaan op Kijkduin. We genoten van het mooie weer en een biertje totdat er ineens een soort van zonsverduistering plaatsvond. Onze platinablonde buurvrouw op het terras liep voorbij en haar siliconen aanhangsels waren door de desbetreffende chirurg afgeleverd in het formaat voetbal en kwamen tussen de zon en mij in. De met botox volgespoten lippen en zonnebank-kleur maakte het beeld compleet. En toen begon ze te praten…
‘Kom we gaan zo naar huis. Wat zeg je? Nee, nu naar huis. Djanella, we gaan zo en kleed je zelf even fatsoenlijk aan. Semmie, eet dat laatste stuk tosti op drink je glas leeg. DJA-NEL-LA! Hoor je me niet of zo? Wat? Nee, het zijn ook jouw kinderen hoor. Je kunt ook wel wat anders doen dan met je i-phone te spelen. Is die tosti nou al op? Mam, we gaan zo. Naar huis ja. Nee, ik ga die hond niet meenemen voor je. Waarom heb je hem überhaupt meegenomen naar het strand. Dan is ie er even tussenuit zeg je. Dat weet zo’n hond toch niet? Djanella, kom je nu schat. We gaan. Ik neem die hond echt niet mee hoor. Semmie, ben je al klaar? Doe zelf je schoenen maar aan, ik ga je daar echt niet bij helpen. En veeg je kin af, er zit nog een stuk tosti aan. Dag mam, veel plezier nog. Jongens zeg even dag tegen oma. Morgen weer naar het strand? Ja hoor, gezellig, ik kom er altijd zo tot rust. Doeiiiii.’
