Het laatste licht valt door de lamellen als dunne streepjes op het laminaat. In zijn kamer is het nog licht genoeg maar Bastiaan staat als mijn schaduw achter mij. Dezelfde schaduw waar hij zelf zo bang voor is.
‘Waar jij heen gaat daar ga ik ook heen.’ zegt hij als ik hem richting de douche stuur om te gaan plassen. Dit wordt geen avond van multitasken als het gaat om het op bed leggen.
Bastiaan zit op de toiletpot en kijkt naar mij.
‘Ik wil een eigen huisje.’
‘Oké, en waarom dan wel?’
‘Nou, dan kan ik de hele nacht opblijven. En dan koop ik alles wat jullie ook hebben.’
‘Dan moet je wel gaan werken. Je zult wel geld moeten verdienen om dingen te kunnen kopen.’
‘Wat doe jij allemaal?’
Ik vertel hem dat ik achter een computer zit. Ik ga het niet mooier maken dan dat het is. De teleurstelling dat Sinterklaas niet bestaat gaat over een paar jaar al hard binnenkomen. Dan kun je hem beter maar geen sprookjes vertellen over het leven als werknemer.
Bastiaan mijmert wat verder over zijn eigen huis. Bij de drempel van zijn kamer staat hij stokstijf stil. Dat eigen huis gaat er voorlopig niet komen. Hij heeft nog altijd zijn ouders nodig om het licht in zijn kamer aan te doen. Die schaduw hè.
