Van goudvissen wordt beweerd dat ze slechts een geheugen van een paar seconden hebben. Dat is vooral een leugentje om bestwil dat ouders gebruiken om te weerleggen dat het helemáál niet zielig is dat de vissen in zo’n kleine kom hun rondjes zwemmen. Iedere dag weer dezelfde rondjes….
Onze drie sluierstaartvissen (die overigens hele bekende namen hebben) hangen als een stel onderwaterhangjongeren in een hoek van het aquarium rond als ik de kamer binnenkom. Ze wachten niet op Cheeto’s en Red Bull, zoals echte hangjongeren in de schaduw van de supermarkt, maar op hun dagelijkse portie Tetra. Eerst krijgt de poes eten en daarna pas de vissen. Het is verbazingwekkend dat Poes Lotus haar honger nog niet gestild heeft met die drie zwemmende vissticks. Cartoons kloppen maar zelden en ik zal Freek Vonk eens benaderen om dit wonder der natuur te verklaren.
Wat dit met hardlopen te maken heeft? Er zaten precies 170 dagen tussen de finish van de marathon van Rotterdam en het moment dat de inschrijving voor de editie van 2018 open ging. En blijkbaar is 170 dagen precies voldoende om het geheugen van een hardloper te wissen. Alle pijn, al het afzien en alle blessures. Het trainen in de vrieskou op het moment dat je liever op de bank was blijven zitten en de misselijkheid van alle zoetigheden als je uiteindelijk over de finish bent. Al die ‘ontberingen’ heb je uit je geheugen gewist op het moment dat je jezelf inschrijft.
Iedereen die ook maar 1 hardloper tussen zijn Facebook-vrienden heeft kon eergisteren zijn lol op. Laat staan als je er meerdere tussen hebt zitten zoals ik. De ene na de andere inschrijving kwam voorbij in mijn tijdlijn en heel even leek er op dat niemand kon wachten tot het uiteindelijk 8 april 2018 is.
Maar voor het zover is zullen er veel, heel veel rondjes hardgelopen moeten worden. Wat dat aangaat lijken we toch wel een beetje op die goudvissen. Rondje na rondje over de fietspaden. Of dat zielig voor ons is? Och, 170 dagen na de marathon zijn we het toch allemaal weer vergeten.
