Tsja, de schooldokter had natuurlijk gelijk met zijn opmerking dat ik niet moest gaan hardlopen. Maar ja, het is best leuk én vooral het sociale gedeelte. Dat je af en toe een uitsloverige foto van jezelf kunt posten om je vervolgens rond te wentelen in complimentjes is ook meegenomen.
Alleen die blessures hé. Na last van mijn knieen, enkel en voet heb ik nu last van mijn scheenbeen. Die hadden we nog niet gehad op de ‘bingokaart der hardloopblessures.’
Nu is op internet zoeken naar aandoeningen niet geschikt voor mensen met een lichte vorm van hypochondrie. Die zien in een verkleurde teennagel nog wel een aanwijzing dat hun einde nadert. Maar na een tip van een medeloopster en mijn grote vriend Google durf ik wel de diagnose te stellen dat ik last heb van ’tibialis anterior tendinopathie’ .
Deze blessure ontstaat meestal door herhaalde of langdurige activiteiten die de spier veel belasten. Dit komt typisch voor bij overmatig rennen: voornamelijk bergop of op oneffen ondergrond. En laat ik dat nu net afgelopen zondag gedaan hebben. Het is een mooi bergje hoor daar bij outdoor valley maar nu vervloek ik hem wel.
Waarschijnlijk was de blessure al sluimerend aanwezig want ik geloof nooit dat het van 1 keer die berg op rennen is gekomen. Enfin, we gaan maar eens kijken bij shinsplintstop want die schijnen je zo van deze blessure af te helpen. Ik hou jullie op de hoogte.
En ja, er zijn véél ergere dingen op de wereld. Dus ik klaag niet.
