De oude man met doedelzak geeft een klein briefje met zijn adres erop aan een van onze mede-excursiegangers. Ik zeg voor de grap tegen Sandra dat de beste man zijn klederdracht zo uittrekt. En dat hij onder zijn eenvoudige hutje een luxueus onderkomen heeft met een jacuzzi en een flatscreen zo groot als een tafeltennistafel. Zo gaat dat met trekpleisters. De ijsberen in Blijdorp zijn immers ook gewoon mensen in een pak.
In werkelijkheid geeft de man zijn huisadres en hij hoopt dat de toerist hem een echte foto toestuurt. Rondom zijn eenvoudige huisje lopen de kippen rond en toont hij met trots de kop van de vos die hij laatst gevangen heeft. De vos zat achter zijn kippen aan en dat heeft Reynaert met zijn leven moeten bekopen.
In het dorp is ook een standbeeld opgericht voor een van de leiders van de partizanen in die regio. Slechts 23 jaar werd hij, strijdend tegen het fascisme. Het monument stamt uit 2006 maar qua onderhoud lijkt het alsof het geen dag na het einde van de tweede wereldoorlog is gemaakt. Ze mogen wel iets trotser zijn op hun helden. Aan de andere kant, de mensen leven hier echt van dag tot dag in hun eenvoudige onderkomens.
Even daarvoor waren we bij een kalkoven. Een beroep dat niet zonder risico is. De meeste arbeiders halen de 55 niet, het opstoken van al dat hout om stenen tot kalk te vermalen is slecht voor je longen. Gelukkig is er ook luchtig vertier, tot vreugde van Bastiaan. Een handjevol ongebluste kalk en wat water in een lege colafles heeft een grote knal tot gevolg. De man rolt de fles de heuvel af en een tiental meter verder horen en zien we een luide knal. Tussen alle volwassenen roept een jongensstemmetje om ‘nog een keer!’
Na een watermolen, een nationaal park en een klooster met een zeer dunne hond, die Bastiaan zijn broodje kreeg, was het tijd om weer terug te gaan. Een zeer geslaagde dag.
Ohrid vanaf een berg gezien.
Het klooster Sv. Petka
Iconen op de muur.
Opstopping door een kudde schapen.
Kalkoven.
Partizanendorp in de heuvels.
Op het platteland is het armoedig.
Het monument voor de partizanen-leider.
Het huis van de oude man met de doedelzak. Een wonderlijke omgeving met kippen, oude ovens een een ventilator die werkt op de wind.
Dood.
De oude man speelt op de doedelzak, zijn vrouw denkt ‘waarom in Godsnaam?’ en op de tafel staat een flesje vuurwater klaar. Ik voelde dit drankje een uur later nog in mijn slokdarm branden.
Uit deze waterval kon je drinken, wat we dus ook deden.