Oogcontact

Tsja, het was even stil op deze webzijde. Niet zonder reden trouwens. Tijdens/na de Roparun zag ik wat wazig. Ook wat sterretjes/lichtflitsen in mijn rechteroog, vermoeidheid dacht ik. Of stress, maar dat laatste werd in huize Peenvogel hartelijk weggelachen.

Enfin, het lachen verging mij wel een beetje nadat ik bij een consult bij de plaatselijke dokter werd doorverwezen naar de acute oogzorg van het Oogziekenhuis in Rotterdam. En helemaal toen de dienstdoende arts mij vertelde dat ik per direct opgenomen moest worden. Ik had last van ablatio retinae oftewel netvliesloslating.

Daar kan iedereen last van krijgen. In je ogen is de ruimte tussen het netvlies en de lens gevuld met een soort glasvocht. Naarmate je ouder wordt verandert de samenstelling van het glasvocht geleidelijk waardoor het op een gegeven moment los kan komen van het netvlies. Dit is een normaal proces dat plotseling optreedt. Soms kan er echter een scheurtje in het netvlies ontstaan waardoor er vocht onder het netvlies kan komen en het netvlies los kan komen te liggen. 

Een operatie was dus nodig omdat bij netvliesloslating het gezichtsvermogen uiteindelijk verloren gaat. Dat is een dure zin om te zeggen dat je gewoon blind aan een oog kan worden zonder operatie.

In mijn spijkerbroek, ik had uiteraard niks bij me want had niet verwacht opgenomen te worden, werd ik in een ziekenhuisbed gelegd met het dringende en dwingende advies plat te blijven liggen. En met plat bedoelen ze ook plat. Deze plafondplaten heb ik een uurtje of 30 vakkundig in de gaten gehouden.

Uiteraard kwam Sandra niet snel na mijn berichtjes met een pyjama, een oplader voor mijn telefoon en een tandenborstel (en nog veel meer natuurlijk). Na talloze druppels, een paar consults en weer wat onderzoeken met futuristisch ogende apparatuur kreeg ik te horen dat ik een dag later als zesde op de operatierol zou staan. Ergens laat in de middag dus. 

Na een avondmaaltijd (bami met saté mocht je het willen weten) ging ik redelijk vroeg onder de wol. De dame schuin tegenover me was van het type hypochonder en daar werd ik niet al te vrolijk van. Ik kon wonderwel op mijn rug slapen (iets wat me thuis nooit lukt) maar kreeg wel een keer een vermaning van de nachtverpleger toen mijn hoofd blijkbaar opzij was geschoven. 

Eenmaal wakker was het een lange dag wachten, podcasts luisteren en appen met bezorgde familie, vrienden en voornamelijk Sandra. Mijn operatie zou om 14:30 op de rol staan en ik had gekozen voor plaatselijke verdoving. Best raar waarom ik dat beslist had. Ik had nog nooit in een ziekenhuis gelegen en had altijd verwacht dat ik voor volledige narcose zou kiezen bij de meest simpele aandoening. En nu, bij ongeveer de engste combinatie die ik kon verzinnen van ogen en naalden, koos ik voor lokale verdoving. Rare jongens die peenvogels.

Na weer flink wat druppels en controlevragen of ik het echt was en welk oog het betrof kreeg ik zelfs een sticker boven mijn oog met een pijl erop. Dit oog ging het om. Om een uurtje of twee werd ik opgehaald en zag ik het plafond aan mij voorbijtrekken zoals ze in de meest goedkope ziekenhuisseries altijd doen voor wat extra dramatisch effect. 

De preparatie voor de operatie ging op zich best vlotjes. Eerst een verdoving met wat druppels. Toen de opdracht om naar rechtsboven te kijken waarbij ze daarna stiekem een holle naald met verdoving in de andere hoek duwden. Die zag ik echt niet aankomen. Na verloop van tijd voelt die hele omgeving zoals een verdoving bij de tandarts. En door je oog zie je helemaal niks (olé olé). Die was knock-out.

Bij de operatie zelf viel me niet mee (en ook niet echt tegen). Ik kreeg een doek over mijn hoofd met een uitsparing voor het te opereren oog. En ik,  die niet zo heel goed tegen benauwde ruimtes kan, kreeg het wel wat warm onder dat tentzeil (het voelde echt alsof ik onder iemand zijn koepeltent lag). Dat was blijkbaar te merken aan de hartslag op de monitor want er werd direct gevraagd of het wel goed met me ging. Met muziek vanaf de chirurg zijn telefoon ging het opereren vrolijk verder. 

Of het door een goedje wat ik toegediend had gekregen kwam of de moeheid weet ik niet maar ik viel dus gewoon in slaap tijdens de operatie. Alleen toen ik wakker werd bewoog ik blijkbaar want ik hoorde een rollende vloek uit de mond van de chirurg komen. Uiteindelijk werd ik een uur later naar buiten gerold en kreeg ik van de zusters een waterijsje om bij te komen van alle schrik. Het eerste wat ik te eten kreeg sinds de bami de avond ervoor.

Op de kamer zaten Sandra en Bastiaan op me te wachten en dat deed me erg goed. Mijn oog zat dichtgeplakt en dat moest zeker een nacht zo blijven. Mijn oog openkrijgen viel een dag later nog niet mee. En dat is best lastig voor je goede oog. Niet alleen vermoeiend maar ook vet irritant. Die zaterdag had ik direct de eerste controle en in de wachtkamer leek het wel een fanbijeenkomst van Roy Orbison. Eerste conclusie was dat het er goed uit zag maar de chirurg wilde wel graag dat ik dinsdag terug zou komen om het ontstane gat nog verder te laseren.

De eerste dag moest ik vooral in een treurhouding zitten en ik vond mezelf ook best zielig. Een stroom van berichtjes van mensen die vroegen hoe het met me ging zorgde nog wel voor wat verlichting. In tijd van nood leer je je vrienden kennen want er zijn ook zat mensen die helemaal niks van zich laten horen. Op zich prima natuurlijk, zo werken die dingen en ik ben zelf ook niet altijd even attent.

Maandag (en vooral dinsdag) was ik niet echt in mijn hum. Alles kost moeite en je bent zo afhankelijk. Dat is eerlijk gezegd niks voor mij. Heel veel mensen vroegen zich af hoe het nu moest met dat normaal gesproken ‘drukke bestaan’. Nou ja, ik kan echt prima luieren hoor. Alleen dan wel op mijn eigen voorwaarden met een biertje en een goed boek. En dat zat er nu net niet in. Wel veel podcasts, muziek en slapen.

Op dinsdagmiddag kreeg ik na een onderzoek een laserbehandeling. En dat, lieve kijkbuiskinderen, viel me niet mee. Allereerst de onderzoeken waarbij er een soort van diafragma op je oogbol geduwd werd. Mijn oog voelde al beurs aan. En daarna een behandeling waarbij er groene lasers mijn oog ingejaagd werden. Wel groene, dus van het rebellenleger van Star Wars. Dat was dan wel weer een opsteker. Ik heb geprobeerd aan positieve dingen te denken terwijl er een X-Wing fighter zijn lading op mijn oog afvuurde.

Ik kan er nu wel lollig over doen maar dinsdagavond voelde ik me echt miserabel. Er zat weer een kapje over mijn oog en daardoor kon ik mijn bril niet op. En met -5 zie je en kan je dan echt helemaal niks. Ik ben ook vroeg gaan slapen maar voelde de prik van de verdoving en de laserbehandeling eigenlijk de hele nacht.

Op woensdag, donderdag en vrijdag werd het allengs wat beter. Keek ik eerst nog tegen een hele grote gasbel in mijn oog aan, deze begon langzaam kleiner te worden (de gaswinning is Slochteren is er niks bij). Ook de erwtensoep waar ik eerst doorheen keek veranderde langzaamaan in kippensoep en is nu op weg naar een bouillon te worden. Goed zicht heb ik echter nog lang niet. Met een goed én een minder goed oog kijken is ook enorm vermoeiend. Pas op vrijdagavond was ik weer een soort van mens die niet na het avondeten naar zijn bed snakte.

Ik heb ook een polsbandje om die je normaliter bij festivals zou krijgen. We hebben het hier gekscherend het oogfestival genoemd. Ik mag geen lachgas gebruiken (bummer, ik heb hier nog een hele lading) en niet vliegen zolang het polsbandje nog om mijn arm zit. Aanstaande maandagochtend heb ik weer controle en dan weten we wat meer. Normaal gesproken is mijn oog er een minpunt op achteruit gegaan en mag ik voorlopig ook niet autorijden.

Sporten, bukken en zware dingen tillen is de eerste periode uit den boze. Maar dat zou na een week of twee wel weer mogen. Gelukkig heb ik genoeg steun aan Sandra, Bastiaan en de familie van mij en Sandra. Ook de buurvrouw die telkens tussen de middag de oogdruppels kwam toedienen. Je ziet pas hoe onthand je bent als je er zelf mee te maken krijgt. Enfin, in de loop van de volgende week hopelijk een positief bericht.