Voor iedere rechtgeaarde voetbalsupporter is de Netflix-documentaire “Sunderland ’till i die” een aanrader. Een intrigerend inkijkje in het wel en wee van een voetbalclub waar winnen niet meer de normaalste zaak van de wereld is. Van een hectische deadline-day tot ontluisterende nederlagen. Hoe het afliep weet iedereen die het Engelse voetbal een beetje volgt, de onvermijdelijke degradatie naar League One. In plaats van Manchester United en Arsenal komen nu Burton Albion en Oxford United langs in het Stadium of Light.
Op boxingday speelde Sunderland voor een bijna uitverkocht stadion tegen Bradford City. Met ruim 46.000 toeschouwers een toeschouwersrecord voor League One. Ook in Sunderland geldt dat je eerst diepe dalen moet kennen om als fans nader tot elkaar te komen. Het deed denken aan die midweekse wedstrijd tegen VVV een paar dagen na voetbaltechnisch de zwartste dag in het bestaan van Feyenoord.
De fans van Feyenoord en Sunderland hebben al jaren een vriendschappelijke band, iets wat je in de documentaire ook een paar keer voorbij ziet komen. Op de vlaggen die de fans van The Black Cats meezeulen naar wéér een uitwedstrijd op een regenachtige dinsdagavond prijkt af en toe ons mooie rood- en wit.
Van de hoofdrolspelers uit de documentaire zit er bijna niemand meer bij de club. Trainers, spelers en directeuren bleken allemaal passanten te zijn, ook in Sunderland zijn de fans de enige constante factor. Bang voor degradatie zullen wij nooit hoeven zijn maar dat Feyenoord op bestuurlijk niveau roerige tijden staat te wachten is evident. Beslissingen over een nieuw stadion, trainer en een spelersgroep die aan een nodige kwaliteitsinjectie toe is zijn zaken die op zeer korte termijn geregeld moeten worden.
Mocht Netflix nog een zak met geld hebben dan zou ik wel weten waar ik mijn draaiende camera’s naar toe zou sturen.
Foto’s van mijn bezoek aan Sunderland staan hier (klik).