De afstand van het parkeerterrein naar de ingang van het verpleeghuis is hoogtens 30 meter. Maar in deze 30 meter regenden we nog natter dan we al waren.
De wedstrijd was al een uur geleden afgelopen, onze kleding voelde echter alsof iemand ons met een supersoaker had bestookt. Op een laffe manier in de rug. Mijn poloshirt kleefde aan mijn lijf vast. Het was geen wolkbreuk zoals een paar jaar eerder tegen dezelfde tegenstander, nat waren we wel.
In de hal van het verpleeghuis zaten drie mensen in een rolstoel. Nadruppelend van de regen. Ook zij waren naar De Kuip geweest. De taxi-chauffeur keek een beetje schuldig, alsof hij zijn busje nog dichter bij het stadion had willen parkeren om zijn klanten niet zeiknat te laten regenen.
In een rolstoel zat een Surinaamse vrouw met een Feyenoord-shirt aan, een nat petje met het roodwitte logo lag op haar schoot. Haar zoon wilde haar net in de lift naar boven rijden. Samen nagenietend van de overwinning en op weg naar droge kleding, toen er een pastoraal werker op hun afkwam.
‘Hallo, ik ben Henk en ik kom je moeder volgende week zondag ophalen om naar de dienst te gaan.’
Ik heb het antwoord niet afgewacht. Maar ik kan me voorstellen of ze gevraagd hebben of de beste man gek was geworden? Volgende week zondag is het Psv-Feyenoord, de kans om een rivaal op grote achterstand te zetten. Een stap op weg naar de koppositie en wie weet wat nog meer? Dromend over de Coolsingel. Want na regen, ook die van gisteren, komt zonneschijn.
