Toen ik vanochtend Facebook opende zag ik dat ik een berichtje had van de broer van een jongen waar ik in de jaren ’90 vaak mee omging en waarmee ik met een groepje met vakantie naar Salou en Kreta ben geweest. Het onderwerp van het bericht deed me naar adem happen, hij schreef dat zijn broer onlangs was overleden. Zomaar, zonder dat hij iets mankeerde.
Een donderslag bij heldere hemel, nog geen 40 jaar en een jong dochtertje. Er stond bij dat de uitvaart vandaag was om 3 uur in Den Haag maar helaas niet waar. Een vriendin belde later op dat ze wist waar het was en dat zij ook ging dus ik heb al mijn moed verzameld en ben er ook heen gegaan. Vreselijk voor de familie om mee te moeten maken. Zo jong…het leven kan zo oneerlijk zijn.
De rij voor de iPad2
Toen ik later die middag op de fiets Bastiaan ophaalde voelde ik me nog steeds uit mijn hum. Ik ging Bastiaan ophalen omdat Sandra een poging ging wagen een iPad2 te bemachtigen. D’r stond een behoorlijke rij bij de Saturn op zuidplein en ze was een van de laatsten die er eentje had (doet dat Apple goed, zo’n hype creeeren) en was dus blij dat ze de gok gewaagd had. Terwijl ik dit type wordt i-tunes bijgewerkt. Maar leuke gadget of niet, het gaat in de leven dus om belangrijkere zaken. Neem nooit met ruzie afscheid van elkaar. Het zou zo maar eens de laatste keer kunnen zijn.
of zoals Sjef van Oekel ooit zong “ga nooit weg zonder te groeten”………sterkte gewenst
stekel
You’re damn right!
Sterkte aan de familie en beganden!
(Ik loop een paar dagen achter) Mooi gesproken! Sterkte!