De Langeleegte, voor veel supporters synoniem aan degradatie naar de eerste divisie, het schrikbeeld van een verre reis naar De Langeleegte op een koude en winderige vrijdagavond. Ik had nooit de illusie ooit op de Langeleegte te komen met Feyenoord behalve met een wedstrijd in het toernooi om de KNVB beker. In het seizoen 2006-2007 was het zover, Feyenoord werd gekoppeld aan SC Veendam en op donderdagmiddag reden wij 248 kilometer richting de Veenkolonie.
Die week hadden we sowieso al wat kilometers in de benen met Feyenoord. De donderdag ervoor waren we in Sofia waar Feyenoord binnen no-time met 2-0 achterstond (de wedstrijd zelf eindigde in 2-2 en het verslag staat hier) en toen we zaterdagavond terugkwamen uit de hoofdstad van Bulgarije konden we bijna direct door naar de combitrein voor een wedstrijd in Eindhoven waar we ook vrij snel naar een 2-0 achterstand aankeken.
Symbolisch? Het bord met de wedstrijdaankondiging stond op omvallen toen wij er in 2006 waren.
Dat was ook bijna het geval in Veendam. Na een optreden van lokale artiesten stond de thuisclub binnen het kwartier (met Ruben Schaken in de gelederen) met 1-0 voor. Nog voor het half uur deed aanvoerder Lucius wat terug. En toen André Bahia na een goed uur spelen de 1-2 op de borden zette leek de buit binnen.
Leek, want 5 minuten later was het alweer gelijk. Vlak voor tijd kreeg Veendam een niet te missen kans die door Timmer werd gestopt (iedereen telde hem al) en in de tegenaanval scoorde goaltjesdief Ali Boussabon de 2-3. Die avond stonden neo-internationals De Guzman en Schaken op het veld in De Langeleegte. Zouden ze er vanavond nog aan terugdenken als ze het Oranje-shirt aantrekken? Een stuk Nederlandse voetbalgeschiedenis is verdwenen.