Met het verstrijken der jaren merk ik dat ik wat milder ben geworden in de aanloop naar De Klassieker. Ik schreef er dit gedicht over.
Ik heb een hekel aan doorrollers na een overtreding,
aan matennaaiers en kaartenvragers.
Buitenspelopheffers en tijdrekkers.
Ik heb een broertje dood aan valse linksbuitens,
doorschuivende libero’s en hangende spitsen.
Maar het meeste heb ik een hekel aan de spelers van hunnie.
Nog meer heb ik een hekel aan stadions met een schuifdak.
Of een stadion zonder lichtmasten.
Met skyboxen en betalingssystemen door middel van een kaart.
Ik haat fanzones en supporterspleinen,
maar het meeste heb ik een hekel aan het stadion van hunnie.
Ik heb een hekel aan de telegraaf,
en dat praatprogramma van de NOS.
Waar Jan Mulder alleen maar kan praten over hunnie.
Ik verlang terug naar de tijd dat een stadion rook naar bier en pis,
en de lucht dik was van de zware shag en weed.
Staanplaatsen achter het doel en een krakkemikkige geluidsinstallatie.
Toen ik nog gewoon
ongegeneerd
en ongenuanceerd
Een hekel aan Ajax had
Een ongenuanceerde hekel aan alles wat uit onze grachtengordel komt heb ik nog steeds en zal nooit afzwakken. Vandaag op shithol nog een paar voetbalshirts van hunnie wat uit het zicht gehangen……