9 april 2017, de dag dat ik mijn 44e verjaardag mocht vieren, stond al tijden rood omcirkeld in mijn agenda. De marathon van Rotterdam. Behalve wat kleine pijntjes ondervond ik in de aanloop naar mijn tweede marathon eigenlijk geen problemen die niet door de fysio opgelost konden worden.
Ja, ik was behoorlijk moe de week na de 36km testloop, en ook in de laatste week richting de marathon voelde ik me behoorlijk moe. Het gebrek aan suikers? (ik had de dagen voor het stapelen weinig koolhydraten tot mij genomen om een maximaal effect te bereiken) Geen idee. Het had (en heeft) geen nut om je daardoor van de wijs te laten brengen. Je zult dat teringeind zelf moeten rennen en niemand heeft me gedwongen mee te doen aan de marathon hé. Je doet het zelf.
Vandaar dat ik geprobeerd heb mijn socialmedia-posts (op Facebook in ieder geval) in aanloop richting de marathon hierover te beperken. De echte prestatie moest op deze zondag door mijzelf geleverd worden. En aan likes bij een foto van mijn startnummer heb ik niet zoveel. Das war einmal.
Ook dit jaar liep ik via KPN en zij hadden restaurant Engels afgehuurd voor deze gelegenheid. Na drie dagen stapelen was ik op zondagochtend wel een beetje klaar met eten. Een stapel pannenkoeken én witte boterhammen met stroop waren mijn galgenmaaltijd voordat ik me richting de startvakken op het Hofplein begaf. Sandra mocht ook bij Engels omkleden en ik wenste haar veel succes met haar 10 km wedstrijd, haar prestatie vind ik eigenlijk veel stoerder. Net een paar maanden aan het hardlopen en dan nu al dit.
Via Annabel was het wachten tot het 10 uur werd. Na Lee Towers en zijn gouden microfoon vlogen de topatleten weg. Maar als je het goed beschouwt zijn wij eigenlijk de topatleten, de mensen die kilometers en kilometers getraind hebben naast hun werk en gezinsleven. Maar nogmaals, niemand dwong ons.
0-5 kilometer
De start, het moment waar je weken naar uitgekeken hebt. Maar niets liever wil je hier eigenlijk alweer zijn. In een stuk en met een medaille om je nek. Maar eerst moeten daar nog ruim 42 kilometers voor hardgelopen worden. Gekkenwerk als je er goed over nadenkt. En tijd om te nadenken heb je voldoende. Bijna vier uur lang ben je op jezelf aangewezen met alle gedachten die er op dat moment in je hoofd omgaat. Je loopt niet alleen de marathon, je beleeft hem ook.
Bij de start kan (en moet) ik niet te hard van stapel lopen. Allereerst heb ik geen warming-up kunnen doen zoals je normaal wel bij de training doet (eerst rustig inlopen en dan wat dynamische rek-en strek-oefeningen). De eerste kilometer(s) gebruik je als simpele amateur gewoon als warming-up. Ten tweede moet je je hartslag, die toch al hoog is door de adrenaline, onder controle krijgen. Een te snelle start en direct te hoge hartslag zorgt ervoor dat al dat gestapel zo goed als voor niets is geweest. Na een kilometer of vijf (bij het eerste waterpunt naast De Kuip) moet je wel je beoogde snelheid hebben. Maar zover was het nog niet. De Coolsingel stroomt vanuit het startvak vol met hardlopers. Het is opletten dat je niet pootje gehaakt wordt en op naar de Erasmusbrug waar ik Bastiaan, Linn en schoonzus Sandra zie staan.
5-10 kilometer
Bij de Kuip kom ik Jasper en Marius tegen. En een loper die aan een andere loper vraagt of dit nu De Kuip is. Na een bevestigend antwoord besluit hij een vlog te gaan maken. Tempo wat ik wilde gaan aanhouden was 5:30/km. Dat zou in een eindtijd van net onder de 4 uur moeten resulteren. Alleen ben ik niet zo heel goed in hardlopen met warm weer. Geef mij maar de bruggenloop als het koud is en er meer zuurstof in de lucht zit.
Op 9 kilometer krijg ik een flesje water van Warren en niet veel later laat ik Jasper en Marius gaan. Bij een kortere wedstrijd zou die paar seconden dat zij sneller lopen nog wel gaan, nu zijn er nog 33 kilometer te gaan. Vlak daarvoor zag ik een loopster op een stoel zitten met een bebloed been. Dat lijkt me echt vreselijk. Zo lang trainen en dan vallen. Op het wisselpunt van de 10 kilometer staan de acteurs van de musical De Marathon. Zij worden van alle kanten begroet. Echt supergrappig.
10-15 kilometer
Het havenspoorpad. Ik vond het vorig jaar al een grappig stuk om te lopen. Lekker druk met mensen langs de kant. Al zorgt dat ook voor een nadeel, ik moet best nodig plassen en om nou tegen iemand zijn been aan te gaan zeiken. Dat is ook zo weer wat. Aan het einde van het havenspoorpad draai je de slinge op. Echt een gekkenhuis, carnaval in Rotterdam.
Op een bordje lees is ‘remember, you’ve paid to do this’ en ‘pain is a French word for bread’. Ik moet er iedere keer weer om lachen. Het tempo is nog steeds goed.
15-20 kilometer
Bij Ahoy moet ik dan toch echt even plassen. Het viel me op hoeveel mensen hier al aan het wandelen waren. Het voelt hier echt warm aan. Na Ahoy draai je weer richting de Slinge en de mensen staan hier rijen dik. Na 20km zit ik nog keurig op schema. Maar om nou te zeggen dat er niks aan de hand is. Ik voel mijn rechter-hamstring een beetje. Proberen om er niet aan te denken. Negatieve gedachten brengen je niet verder. Ik zie Agnes staan met wie ik vorig jaar tot 30 kilometer samen liep.
Op mijn horloge kan ik van alles en nog wat zien. En bij het schakelen van tussentijd naar hartslag zie ik dat ik nu al meer calorieen heb verbruikt dan dat Fajah in een hele week eet. Het gaat dus goed qua bikinilijn.
20-25 kilometer
Bij station Maashaven zie ik weer wat bekenden staan en iemand met een bordje ‘is that a gel in your pocket or are you happy to see me?’ ik kan wederom een glimlach niet onderdrukken. Iets verderop staat iemand in een Rotterdam Running Crew shirt tegen een boom te plassen. Ik herken Jan en steek mijn duim op. Hij excuseert zich voor het wildplassen.
Op de Laan op Zuid is het 25 kilometer punt. Mijn tijd loopt iets op, maar gemiddeld zit het nog steeds wel snor. Ik reken door en denk dat ik net wel/net niet op 4 uur uit ga komen. De warmte speelt me parten maar daar heeft (bijna) iedereen last van.
25-30 kilometer
Aan de voet van de Erasmusbrug zie ik Sander en Isabel. Aan de andere kant de mensen van de RRC. Maar ik ben blij dat ik links liep (vanwege de schaduw) want nu kon ik nog wat naar Sander roepen. De Erasmusbrug werd door de topatleten een ‘ pukkel’ genoemd. Zo voelt hij wel tijdens de Bruggenloop als je er na krap 4 kilometer overheen loopt. Nu na 27 kilometer is ie best hoog hoor.
De volgende kuitenbijter is het tunneltje onder de Blaak. En omdat blaak en blaas maar 1 letter verschilt maak ik in het tunneltje snel een plas. In de stad staan de mensen weer rijen dik en klinkt de muziek keihard. Ik zie Claudia en Leo en iets later Chris en Kees.
30-35 kilometer
Het bos, dat is toch altijd wel een dingetje. En ik had besloten om het dit keer geen dingetje te laten worden. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ties en Marco fietsen mee en geven gels aan en een bidon met water. Een bidon die ik in zijn geheel over mezelf heen gooi. Bij de waterposten moet ik wel even wandelen. Rennend drinken zorgt er alleen maar voor dat je zelf onder de isotone drank zit. Nu loop je er sowieso niet op je paasbest bij maar toch. In de hoek naar de boszoom zie ik de ouders van Dante staan uit Bastiaan zijn klas. In eerste instantie had ik ze bijna gemist, maar ik kon nog net een duim opsteken naar Karin en haar man. Even daarvoor zag ik ook Angela staan, die heeft er ook net 10km opzitten.
Op het videoscherm hoor ik ineens ‘ er is er een jarig’ en ik zie de videoboodschap van Karin van de Running Crew. Echt superleuk.
35-40 kilometer
Wat moet je erover zeggen he? Je telt de kilometers af. De tijd heb ik allang losgelaten. Ik vind het echt knap dat er mensen zijn die dikke PR’s hebben gelopen vandaag. Maar onder de vier uur gaat mij niet lukken. Ik vind het ook niet zo heel boeiend. Ik weet van mezelf dat ik een vrij matig getalenteerd hardloper ben maar wel eentje die zometeen twee marathonmedailles heeft. Hell yeah.
Kees zet me bij 40km op de film en ik zie dat Bianca er ook bij is gekomen. Op het filpmje dat Kees gemaakt heeft zie je echt dat alle hardlooptechniek die ik heb me danig in de steek heeft gelaten.
Ik krijg van Lenny een flesje water dat ik na twee slokken in zijn geheel over mijn hoofd leeg gooi. Maar goed dat die chips in je startnummer waterdicht zijn (en mijn telefoon goed opgeborgen was), een niet werkende chip is ook een angstvisioen. Bij iedere mat probeer te luisteren of ik wel een piep hoor.
Bij de kubuswoningen zie ik Carin en word ik iets later ingehaald door een mede-Kievit. De Kieviten stonden ook sponzen uit te delen op 12 kilometer. Dat is wel mooi dat ze dat doen.
Coolsingel, 42,195 kilometer
De beroemdste straat van Rotterdam. En het is niet echt een singel (meer). Rijen dik mensen, en dan probeer je bekenden te spotten. Als eerste mijn ouders en Annemieke en Patrick en mijn nichtjes Jolein en Saskia. Iets verderop zie ik Bastiaan, die staat op dezelfde plek als vorig jaar (kan hij lekker op het beeld van GK van Hogendorp klimmen en klauteren totdat ik er ben). Sandra staat er ook met een grote glimlach dus haar 10 kilometer zal ook vast goed gegaan zijn.
Tsja, en dan de finish he. Hier doe je het voor. 42,195 kilometer rennen. Wat een gekkenwerk. Maar wat mooi. Echt zo mooi.
Na het omhangen van de medaille worden er ook bananen aangeboden. Ik ben echter bang dat ik de komende weken geen banaan meer lust. Op dit momenten vind ik het jammer dat ik niet meer op de kleuterschool zit (en ook vanwege het knutselen) dan had ik mijn medaille mooi in het kringgesprek kunnen laten zien.
Via de uitgang richting Engels om mezelf om te kleden en een welverdiende massage. Op de behandeltafel controleer is de berichtjes op mijn telefoon. Een marathon lopen op je verjaardag zorgt voor nog meer berichtjes.
Ik scroll naar de sportsite van het AD om wederom te zien dat Feyenoord het in een beginfase weggeeft. Het zal weer eens niet zo zijn. In Annabel staat de televisie aan al kan ik vrij slecht tegen voetbal op televisie kijken. Aan het geluiden om me heen hoor ik dat het 2-2 staat. Niks aan de hand, gewoon nog 4 keer winnen.
Na twee welverdiende biertjes gaan Sandra, Bastiaan en ik naar huis. Twee medailles en veel indrukken rijker. Of ik een derde marathon ga lopen? Nu zeg ik van niet, ik beleef meer plezier aan kortere afstanden. Maar ja, mijn midlifecrisis is nog niet voorbij. Eerst een cabrio kopen, of een motor. Dan doe je een stuk sneller over die 42 kilometer.
