Een tweede nadeel van de verloren conference League finale is de stroom e-mails die ik sindsdien van de UEFA ontvang. De laatste weken voornamelijk vol promotie voor het EK voetbal voor vrouwen.
Laten we het voorzichtig zeggen, en je kunt niet voorzichtig genoeg zijn in de overspannen wereld waarin we nu leven, dat ik geen groot fan ben van vrouwenvoetbal. En voordat de hooivorken en toortsen tevoorschijn gehaald worden, ik ben ook geen fan van amateurvoetbal, al zal deze vergelijking me niet in dank afgenomen worden.
Een wedstrijd op het vijfde niveau in Engeland? Prima. Regionalliga Westfalen? Graag. Maar damesvoetbal kan me niet bekoren. Vorige week zag ik de keepster van het Nederlands elftal als een zak aardappelen tevergeefs naar de hoek duiken. Het zag er enorm koddig uit. En dat leek me niet de bedoeling. De wedstrijdpremies zijn tegenwoordig namelijk hetzelfde om een soort van professionaliteit af te willen dwingen.
Bij Feyenoord hebben ze ook een damesploeg waarvan de wedstrijden vrij goed bezocht worden. Voor mijn gevoel kwam dat deels omdat de mensen na Corona weer op zoek waren naar wat ontspanning. Maar voor het grootste deel door wat we het ‘Moulijn-effect’ zouden kunnen noemen.
Het verhaal ging dat de mensen nog wel naar De Kuip zouden komen als Coentje op de middenstip zou gaan klaverjassen. Zo gek is men van Feyenoord en zijn helden.
Het verklaart ook gelijk de drukte bij de eerste training, de open dag en de verjaardagen van de club en De Kuip waarbij een meute op het voorplein de secondes aftelden tot 19 juli en 27 maart.
Gek? Wellicht voor buitenstaanders wel. Maar niet zo gek om echte voetballiefhebbers via een mail uit te nodigen om naar vrouwen EK te gaan kijken. Zo gek zijn we ook weer niet.