Kruisdraad

“It started out with a kiss. How did it end up like this?”

Dit zingen The Killers in Mr. Brightside. Het begon alleen niet met een kus maar met een kruisdraadje. Een wat? Geen probleem, voor 1 april 1996 wist ik ook niet wat een kruisdraad was. Want vandaag exact 19 jaar geleden was mijn eerste werkdag bij KPN.

Er zijn mensen die in 19 jaar tiental(len) baantjes hebben gehad. Ik niet, ik ben een soort van trouwe labrador. Maar hoe kwam ik bij KPN (destijds nog PTT Telecom) terecht? En waarom in Den Haag? Het geval wilde dat het arbeidsbureau in mijn woonplaats destijds in de regio Haaglanden lag. Dit terwijl Den Haag op zo’n 20 kilometer afstand ligt en Rotterdam op slechts 8 kilometer. Mij maakte het niet uit, ik was allang blij dat ik een baantje had. Dankzij een technische achtergrond kon ik via het arbeidsbureau als monteur aan de slag bij het grootste (en toen nog enige) telecombedrijf van het land.

Betonhokje

Mijn eerste dag bij Operations Sales Consumenten (KPN had en heeft een soort van traditie om afdelingsnamen te voeren die half Engels en half Nederlands zijn) was niet zo memorabel. Deze dag bestond uit het meekijken hoe een oudere collega een soort van blauw-rode koperdraadjes van de ene kant van een betonhokje naar de andere kant van het betonhokje trok. Beide uiteinden vast soldeerde en weer op pad ging naar een volgend betonhokje langs de kant van de weg. Het grotere geheel van kabelverdelers en telefooncentrales was me op mijn eerste dag niet duidelijk.

Om vier uur had hij er, ondanks dat zijn stapel opdrachten nog best groot was, tabak van en bracht hij me weer naar het station waar ik op de trein naar huis stapte. Wat moest ik hier van denken? Moest ik een leven lang draadjes trekken in godbetert Den Haag?

Groene auto

Toen ik maanden later een eigen groene auto kreeg veranderde er veel. Ik loste storingen op en sloot telefoons aan. Van de schilderswijk tot in de chique buurten. Kwam in studentenhuizen waar de inwoonsters hun roes nog uit lagen te slapen en in stripclubs waar we expliciet de opdracht hadden gekregen om voor de middag te komen. Ik zag schrijnende gevallen waar tien Afrikanen in een klein huisje samenwoonden, en de kakkerlakken over de grond krioelden bij het trekken van een kabel, en werd weggestuurd bij Paleis Noordeinde. Kwam bij ambassades en de tweede kamer. En toen lonkte Rotterdam.

Bij Operations Sales Bedrijven (jaja) in Rotterdam begaf ik me op vertrouwder terrein. Van winkels op de Nieuwe Binnenweg tot statige huizen in Kralingen. Van een verbinding in de Euromast (waar ik geen gat in het beton mocht boren) tot Palazzo di Pietro, het huis van wijlen Pim Fortuyn. De man die ik kende vanuit de Elsevier waarop Sandra geabonneerd was. Van noord naar west en van oost tot zuid. Er is geen wijk waar ik niet geweest ben.

Cowboy

En toen was het tijd voor de cowboy-periode van het internet, wederom vanuit Den Haag. We schrijven 1999 en internet nam een gigantische vlucht. Als Field Engineer bij een afdeling met een half Engelse en half Nederlandse naam was de sky the limit. Ik werd bij bedrijven als eregast onthaald, de rode loper lag nog net niet klaar. Ik kwam namelijk een internetverbinding leveren met een duizelingwekkende snelheid van maar liefst 64kpbs! Tegenwoordig krijg je nog geen app op je telefoon geopend met zo’n snelheid. Kijk je vertwijfeld wat er met je I-Phone aan de hand is. Destijds was het supersnel.

Router-installaties van Maastricht tot Groningen en van Vlissingen tot Den Helder, ik reed door heel Nederland. En ook veel steden daarbuiten zoals Londen, Parijs en Brussel. Qua werk in het veld was dit de allermooiste tijd. En ondanks die mooie tripjes besloot ik na een aantal jaar om mijn heil op kantoor te zoeken.

Labrador

Daar zit ik nu nog, zonder dat je het beseft ben je alweer negentien jaar verder. Negentien jaar. Ik heb aan mijn werk bij KPN een aantal zeer goede vrienden overgehouden en vooral veel geleerd (ook over mijzelf). Bij dat soms rare bedrijf met jaarlijks terugkerende reorganisaties en managers die sneller van afdeling wisselen dan het Nederlands elftal van spelsysteem. Een lintje hoef ik niet te verwachten, ook geen vermelding op het intranet. Maar ik denk wel dat als ik morgen ga werken (ik heb de griep) ik de status van mijn chat-programma aanpas naar:

“Jeroen Koot – KPN Labrador”

Woef.