Klavertje vier

Bij mij op kantoor is het een soort van traditie om met zijn allen een straatje staatsloten te kopen met oudjaar. Ook dit jaar deden we weer met een groot aantal collega’s mee, tien euro per persoon en dan hopen op een goede uitslag. We konden dit keer zelfs twee straten kopen en met de ingezamelde 600 euro ging ik naar de plaatselijke sigarenboer. Rijkdom was slechts een paar cijfercombinaties weg, in de verte zag ik al palmbomen op tropische eilanden.

Enfin, De waarheid was iets weerbarstiger. Ook deze keer moesten we gewoon op 2 januari aan de slag. De winst bedroeg slechts iets van 200 euro. Maar goedbeschouwd is dat dus 400 euro verlies, en het verscheuren van mijn contract voor de neus van de directeur zou onverstandig zijn. Iets waar ik bij een winst van 30 miljoen nog over na zou denken.

Het verloren gewonnen geld werd opnieuw ingezet in januari en de winst verlies daarvan weer in februari. Totdat er  slechts nog 17 euro over was. Het leek verdorie de economie van Griekenland wel.

Wat moesten we nu met die 17 euro doen? Een half straatje 1/5 loten? Slechts 1 heel lot? Gebukt onder deze vraagstelling liep ik vorige week door Rotterdam toen de oplossing voor dit probleem zich openbaarde in een studentikoos meisje met een bril en een afgebroken voortand.

Dat van die voortand staat me nog helder bij omdat ik daar (onbewust) de hele tijd naar moest kijken. Ook al wil je het niet, je blik wordt er naartoe getrokken (net zoals platgereden eenden en konijnen in de berm, daar kijk je ook naar ook al wil je het helemaal niet). En dan merk je dat de persoon in kwestie ziet dat je ernaar kijk wend je je blik af. Om daarna weer te kijken. Dodelijk vermoeiend.

Enfin, dat meisje wilde me dus iets aansmeren of in ieder geval geld uit mijn zak kloppen. Meestal is het iets voor arme mensen in een ver land. Maar dit keer wilde ze me 1 gratis staatslot verkopen (gratis bestaat niet dus er zat een adder onder het klavertje vier gras). In haar hand had ze een klein doosje met daarin een cadeau voor de mensen die op dat aanbod in zouden gaan. De kleuter naast mij keek naar het cadeau in de hand van het meisje, ik keek wederom naar haar afgebroken tand.

Het kwam er dus op neer dat als ik nu een abonnement zou nemen op de staatsloterij er een extra lot bij zou krijgen (contant afrekenen is tegenwoordig niet meer mogelijk). Ik wilde eigenlijk niet maar Bastiaan had zijn zinnen gezet op dat doosje. Thuis vervloeken ze me (terecht) om dit soort dingen omdat ik nogal slordig ben met het opzeggen ervan. Voor je het weet zit je er weer een maand extra aan vast. Maar wie weigert een meisje met een afgebroken tand? Niemand toch?

In het doosje zat een klavertje vier die bij thuiskomst direct in een potje geplant diende te worden. Een keer heeft Bastiaan er nog om gevraagd, of het klavertje al zichtbaar was. De dagen erna had de IPad zijn voorkeur. Als ik dat ding nu niet snel water geef dan vind ik over een week een verdord groen plantje in het raamkozijn. Als dát maar geen (symbolische) voorbode is op wederom een vruchteloze poging om rijk te worden.