Of ze Bastiaan zijn kikker even mochten komen bekijken. Aan de deur staan twee vriendjes die aan de overkant van ons plein wonen. Als een soort mini Freek Vonk vangt Bastiaan alle beesten die hij op zijn pad tegenkomt. Libellen, spinnen en laatst een muis. Triomfantelijk stond hij met de muis voor de deur toen het kleine knaagdiertje hem beet. Of hij hem mocht houden? Ah, toe nou.
De muis kwam ons huis niet in, onze poes vangt al genoeg muizen en die half dood geslagen krengen te pakken te krijgen kost de nodige moeite. Als je ze eenmaal hebt gered uit de klauwen van Lotus bijten ze je ook nog. Stank voor dank.
De gevangen kikker mocht hij wel houden (op school roepen de meiden ieeeewwww als ik een kikker vang), in een terrarium op het balkon. Kikkie, want zo was de kikker gedoopt, kreeg vers gevangen spinnen en vliegen van Bastiaan maar overleefde het weekend niet.
Dat was onze schuld, we moesten op een zonnige zondagmiddag weg en toen is het te warm in zijn terrarium geworden. Eenmaal terug lag de kikker op zijn rug alsof hij in een Frans sterrenrestaurant geserveerd was. Zo dood als een pier.
De buurjongens moest ik dus teleurstellen. De kikker was dood. Bastiaan zijn rouwproces duurde niet erg lang. ‘Mooi, ik heb altijd al een kikkerskelet gewild om in de klas te laten zien.’ Freek Vonk is vast trots op hem.
