Bastiaan gelooft uiteraard nog in Sinterklaas. Voordat de goedheiligman het land in kwam telde hij de dagen af. Eerst Halloween, dan zijn verjaardag en een paar weken later de intocht van de Sint. Op een enkele uitzondering na hebben wij nooit gedreigd iets tegen de Sint te vertellen als hij iets deed wat niet mocht. Het moet vooral een feest blijven.
Afgelopen maandag was Bastiaan zijn nichtje vrij van school en Bastiaan had zijn mond vol over het zijn schoenkadootje en nog wat meer zaken die met Sint en Piet te maken hebben. Linn is negen en gelooft niet meer, maar ze speelt het spel goed mee. Ze maakt nu ook deel uit van ‘de samenzwering’. Een soort gevoel van bij de grote mensen horen.
Tijdens een van zijn verhalen gaf ik Linn een knipoog en ze trok een ik-weet-hoe-de-vork-echt-in-de-steel-zit gezicht. Ik hoef niet bang te zijn dat ze haar mond voorbij praat.
In de pauze rende Bastiaan en zijn maatjes door het kleine speeltuintje naast school. Een hele ochtend stil zitten maakt die gasten buiten nog drukker dan dat ze al zijn. Bastiaan werd van zijn sokken gelopen en met een gezicht vol tranen en woede rende hij achter de boosdoener aan. Ik vroeg me af hoe hij zou gaan reageren.
Met een snik in zijn stem en stampvoetend van woede riep hij “Dát ga ik aan Sinterklaas vertellen!” Het jongetje in kwestie zei, na tussenkomst van zijn oma, alsnog sorry en daarmee leek de kous af.
“En toch vertel ik het aan Sinterklaas” besloot Bastiaan. Linn gaf mij een knipoog. Ik trok mijn beste ik-weet-hoe-de-vork-echt-in-de-steel-zit gezicht en probeerde niet in de lach te schieten.
Dat hij nog maar lang mag geloven.
Bastiaan als Sint in 2011.