Ik ben kaal. Zo kaal als een biljartbal. Toen mijn haargrens begon te wijken heb ik eventjes aan het idee moeten wennen dat ik kaal begon te worden. Toen het besef eenmaal ingezonken was heb ik de schaar rigoureus in mijn lange lokken laten zetten. Of in ieder geval in wat daar nog van overgebleven was.
Toen zelfs het overgeblevene weinig houvast meer bood besloot ik mijn hoofd voortaan helemaal kaal te scheren, dat doe ik inmiddels al meer dan vijftien jaar. Er zijn veel mensen die mij niet anders kennen.
Op een bepaalde manier voelde ik in het begin wel mee met Mr. Grasshead. Wie dat is? Op de kleuterschool hadden ze een wedstrijd georganiseerd om geld te genereren voor school. Je kon Bastiaan zijn kunstwerk op een placemat, brooddoos of ansichtkaart af laten drukken en kopen. Bij een bepaald bedrag kreeg de kleuter in kwestie dan een kadootje.
Bastiaan had zijn zinnen op Mr. Grasshead gezet en met hulp van de oma’s en opa’s en ooms en tantes had hij het bedrag zo bij elkaar. En dus ook Mr. Grasshead. Een poppetje waar het gras uit zijn hoofd zou groeien als je hem maar genoeg water zou geven. Dat ‘haar’ zou je met een schaar kunnen stijlen in elke gewenste vorm. Op het doosje stond hij afgebeeld als punker.
We zijn nu een paar weken verder en Bastiaan kijkt sporadisch naar zijn, inmiddels niet zo nieuwe, speeltje. Ik geef Mr. Grasshead nog wel vers water maar het warme weer van de afgelopen dagen heeft hem niet veel goed gedaan. Er valt weinig te ‘stijlen’ en Mr. Grasshead lijkt nog het meeste op een voetballer uit de jaren ’70 die kaal begint te worden. Misschien kunnen we het gras 1 kant op kammen in een mooie lok.
De laatste dagen begin ik ronduit een hekel te krijgen aan Mr. Grasshead. Zijn zielige ogen helpen hem daar niet bij. Toen ik hem van de bovenkant bekeek snapte ik waarom. Hij doet me denken aan de Arena.
