(H)oops

Zoals bekend ben ik voor Feyenoord. Punt. Geen discussie over mogelijk. Er zijn echter een paar clubs die ik buiten Feyenoord een warm hart toedraag. Het zijn er niet veel, maar voor sommige clubs heb ik wel een zwak. Zoals het Schotse Celtic. Het feit dat ik katholiek ben zal er vast aan bijgedragen hebben. Maar ook doordat Celtic eind jaren ’80 net als Feyenoord in een crisis verkeerde zal ook wel geholpen hebben met mijn voorkeur.

Een jaar of 23 geleden bestond internet nog in zijn huidige vorm dus shirts bestellen van clubs uit het buitenland was wat lastiger dan tegenwoordig. Anno 2015 kun je het thuisshirt van het Chileense Colo Colo met twee muisklikken bestellen. Destijds ging ik naar de lokale sportwinkel en daar lag onder de toonbank de catalogus van Umbro. Een niet nader te noemen club speelde destijds in Umbro dus de eerste paar bladzijdes met voetbalshirts in die editie deden pijn aan mijn ogen. Snel doorbladeren luidde het devies.

Uiteindelijk stond op een van de pagina’s het groen-witte shirt met de bekende hoops.  Het shirt werd besteld en twee weken later was het binnen. Het Celtic-shirt van Umbro zonder shirtsponsor. Heel af en toe deed ik het naar uitwedstrijden van Feyenoord aan. Totdat ik in Groningen door een mede-Feyenoorder verrot gescholden werd voor boer. We zaten niet in het uitvak en de desbetreffende supporter verwarde de verticale groen-witte banen van het shirt van Groningen met de horizontale groen-witte banen van het Celtic-shirt. Waarschijnlijk iets te lang in de kroeg gehangen. We zijn allemaal wel eens in die staat geweest dus ik nam het hem niet kwalijk.

Een van de laatste keren dat ik het shirt aanhad was in Utrecht. Feyenoord moest tegen de plaatselijke FC en zoals gewoonlijk gingen wij voordrinken bij hockeyclub Kampong op een steenworp afstand van het stadion. Ik zat aan de bar een biertje te doen samen met Fred terwijl het eerste van de dames een blijkbaar belangrijke wedstrijd speelde. Er was voor een dameswedstrijd behoorlijk wat volk op de been.

‘Kom, het is bijna rust’ zei de barman. Ik keek hem vertwijfelend aan of hij het tegen mij had, maar voordat ik antwoord kon geven kreeg ik een dienblad vol thermoskannen met thee in mijn handen gedrukt. De man achter de bar dacht in mijn voetbalshirt een hockeyshirt te herkennen en dacht waarschijnlijk dat ik ook bij Kampong speelde.

Feyenoord speelde later die dag met 0-0 gelijk tegen Utrecht (in die tijd bleef het voor mijn gevoel altijd 0-0 in de Galgenwaard) en bij thuiskomst toonde Studio Sport na het voetbal de samenvatting van de topper tussen Kampong tegen HGC. En verdomd, halverwege de samenvatting zie je achter het doel langs een kereltje met een groen-wit shirt lopen richting de dug-outs. In zijn handen een dienblad vol met thee.

Ik ben in mijn leven meer dan 800 wedstrijden van Feyenoord geweest en slechts alleen herkenbaar op tv geweest voor de mensen die wisten waar ik die wedstrijd stond of zat (alleen ikzelf dus). Maar mijn ’15 seconds of fame’ bij Studio Sport was bij een hockeywedstrijd. Ik heb dat shirt nooit meer aangedaan.