Hoop

‘Wat als Armenteros nou twee keer scoort?’ Achter me lopen een vader en zijn zoontje. Zij zijn zowat de enigen die praten. De rest van de stoet loopt stilzwijgend richting de uitgang van Woudestein. De vader heeft een Excelsior-sjaal om zijn nek, zijn zoontje twijfelt zo te horen nog. Er zijn flink wat gezinnen in Rotterdam die het keurige Excelsior als alternatief kiezen boven het volksere Feyenoord. Om alvast even te wennen aan voetbal en stadionbezoek. Het jongetje, ik schat hem een jaar of 8, wil zo te horen toch liever voor Feyenoord zijn. Ondanks de kansloze nederlaag op kunstgras.

Nu, op deze zondag, zou ik de vader willen toeschreeuwen dat hij het ventje op andere gedachten moet brengen. Koop hem om met de nieuwste Playstation of beloof hem desnoods kilo’s snoep. Doe iets maar laat hem niet voor Feyenoord kiezen. Een leven als Feyenoorder is een leven vol sportieve teleurstelling. Dat geeft niet, maar daar moet je wel mee om kunnen gaan. En sinds mijn eigen vaderschap ben ik overgevoelig wat tere kinderzieltjes betreft.

Nu twee dagen later kan ik al wat meer relativeren. Heracles is natuurlijk geen Barcelona en we spelen gewoon in de eigen Kuip. Een stadion waar heroïsche wedstrijden gespeeld zijn. En ja, ook wedstrijden zoals tegen Vfb Stuttgart maar daar ben ik bijna overheen volgens mijn psychiater.

Ik moest even goed nadenken hoeveel goals Armenteros nu gescoord had in dienst van Feyenoord. Het bleek er eentje te zijn, uit tegen Roda JC. Voor de rest kan ik me weinig meer herinneren van zijn periode in De Kuip, hoe recent het ook geweest mag zijn.

Op deze dinsdag kan ik alleen maar tegen het jochie zeggen dat Heracles geen Real Madrid is en Armenteros is niet de Christiano Ronaldo van de Eredivisie. Voor de vader heb ik het advies om alvast een seizoenkaart voor het seizoen 2018-2019 in De Kuip te reserveren (die voor komend seizoen zijn al weken uitverkocht), want een leven als Feyenoorder…..

Mooier bestaat niet.