We kunnen het maar eerlijk toegeven, onze zoon is sinds een tijdje op het verkeerde pad. Bij de school van Bastiaan loopt langs de vijver een pad, uitgesleten door talloze kindervoeten. Zo ver ik me kan herinneren liep dat pad er al toen ik er nog op school zat, ook al kwam ik zelden aan die kant. Ik woonde immers aan de andere zijde van de school.
Nu kunnen planologen nog zulke mooie tekeningen maken hoe een weg hoort te lopen, tegen een veel logischer pad kan niemand op. Zelfs opnieuw inzaaien helpt niet. Na een zomer vol rust, wanneer het gras weer is teruggekeerd, is het wachten op het eerste kind dat de kortere route neemt. De rest volgt binnen no-time. Tip voor wiskundeleraren: zo kun je de stelling van Pythagoras eenvoudig uitleggen. De afstand van het schuine pad is korter dan netjes de stoep volgen.
Daarna is het hek van de dam en is het grasveld weer voorzien van een geul waar in 1914-1918 makkelijk een heel bataljon Britse soldaten had kunnen schuilhouden. Vanwege de vijver had ik Bastiaan verboden het pad te nemen totdat hij zijn diploma had. Nu hij in het bezit is van dit diploma (en ook bijna zijn B heeft) is het stoer om over het pad te lopen. Een soort van ‘grote-jongens-ding’. Ondanks al onze opvoeding is hij toch ‘op het verkeerde pad’ geraakt 😉
Elke donderdag zegt Bastiaan tegen oma,kom maar oma dit is korter,mijn vader doet het ook!!