April begon voetbaltechnisch nogal grillig. Een verloren Klassieker en doordeweeks een 8-0 overwinning op Go Ahead. Na die woensdagavond in De Kuip was het aftellen tot mijn verjaardag. Niet dat ik dáár nou zo nerveus over was. Nee, op 9 april zou ik mijn tweede marathon gaan lopen. Een evenement dat de weken ervoor mijn dagelijkse leven bepaalde. Lopen, rusten en eten. En dan weer lopen, rusten en eten. Repeat.
En toen was het dus zover. De eerste keer op de Coolsingel op een warme april-dag. Sandra stond een paar kilometer verderop te wachten voor haar start aan de 1/4 marathon. Het was warm deze 9e april. Te warm voor uw favoriete Peenvogel. Maar ondanks alles liep ik ruim een kwartier sneller dan het jaar ervoor. Ik schreef daar uiteraard een verhaaltje over (klik). De grootste teleurstelling van deze zondag was het puntverlies van Feyenoord in Zwolle. Het zou toch niet hé?
Een week na de marathon speelde Feyenoord in De Kuip tegen Utrecht. De spanning was voelbaar. Sterker nog, je kon de spanning zowat in stukken snijden. Defaitisme lag weer eens op de loer en toen begon de tweede helft. Toornstra raakte de bal lekker en De Kuip schudde (sorry voor het cliché) letterlijk op haar grondvesten. Het geloof in de titel kwam weer een stukje dichterbij. Voorzichtig viel het woord Coolsingel.
Werd er dan ook nog hardgelopen zo in de weken na de marathon. Nou en of. Met de Rotterdam Running Crew deden we het eiland van Brienenoord aan. De spieren voelden nog wat stram na de 42 kilometer anderhalve week daarvoor. Ook liepen we met Team Gers een testronde om ons voor te bereiden op de Roparun. Een flink stuk run-bike-run door Berkel en Pijnacker. De ronde werd ingekort omdat bijna iedereen de wedstrijd in het Gelredome op televisie wilde zien. Een wedstrijd die de opmaat was naar het kampioenschap. Nu kwam het echt dichtbij. Om alle stress te ontvluchten gingen wij weer eens met de meivakantie naar warmer oorden. Kreta dus.
Vlak voor de vakantie had mijn telefoon het begeven. Ik moet eerlijk zeggen dat dat best rustgevend was op vakantie. De ‘broodnodige’ social media zag ik op de IPad en voor de rest was het luieren, boek lezen en zwemmen. En lekker eten natuurlijk. En bij terugkomst in Nederland telde ik de uren af naar zondag 7 mei 2017. De dag dat het zou moeten gaan gebeuren. Het eerste kampioenschap sinds 1999. Tussendoor zag ik de Sleaford Mods nog optreden.
Op woudestein waren we getuige van een waar horrorscenario. Het hele seizoen had Feyenoord al problemen met wedstrijden op kunstgras en op deze zondagmiddag was dat geen uitzondering. Verdoofd keken we hoe ‘kleine broer’ Excelsior ons een oorwassing gaf die de dagen erna de gevoelstemparatuur in Rotterdam bepaalde. Het zou toch niet hé?
En toen volgde een onwerkelijk weekend. Natuurlijk wist iedereen dat Sander ziek was. Maar je weigert het onvermijdelijke in te zien. En op zaterdagavond brachten we met een flink aantal hardlopende vrienden een laatste eerbetoon aan die geweldige kerel. Met een brok in onze keel probeerden we de slaap te vatten.
14 mei 2017. De dag dat Rotterdam ontwaakte met een gevoel van enorme spanning. Het was tastbaar in de stad, in de kroegen en vooral in het stadion. Het spandoek wat de spelers hier vast houden zegt het allemaal. Al die jaren dat we belachelijk gemaakt werden. Al die kansloze wedstrijden die we gewoon bleven gaan. De trouw van Het Legioen werd niet lang op de proef gesteld. Dat zou bijna satanisch geweest zijn na die lange week wachten. Nee, na amper een minuut was het duidelijk. Feyenoord zou kampioen gaan worden. Er vloeiden tranen van vreugde en verdriet. Het was sinds de UEFA-Cup winst in 2002 de mooiste voetbaldag in mijn leven. Wat een emoties. De hele fotoserie staat hier.
Over emoties gesproken. Na een snelle halve marathon in Leiden wist ik dat ik er klaar voor was. Waarvoor? De Roparun van 2017. Ik had er flink wat mensen ingeluisd om team Gers te versterken en dus voelde ik wel wat meer verantwoordelijkheid dan normaal. Het werd echt een supereditie. Met een lach en een traan. Met afzien en genieten. Vanaf de start in Parijs op zaterdagmiddag tot onze finish ongeveer 48 uur later werd er door een groep totaal verschillende mensen een wereldprestatie geleverd. Lees dat verhaal hier.
In juni liep ik nog de midzomeravondloop en de run for kika. En niet te vergeten een loodzware avondvierdaagse met Bastiaan. Nog meer dan in april stond juni in het teken van diverse hardloopevenementen, ons scooterweekend en een weekend weg met vrienden. We waren fit genoeg voor de zomervakantie. Maar daarover meer in het volgende overzicht.