Van de week stond er een artikel in het Algemeen Dagblad over jonge meiden die (fanatiek) fitnessen. Die hype lijkt ook overgeslagen te zijn op de sportschool waar ik naar toe ga (ik zeg bewust niet de sportschool waar ik train want dat zou valse verwachtingen kunnen scheppen).
Vooralsnog blinken die meiden uit door voornamelijk Facebookend en Instagrammend in de weg te staan. In hun nieuwe kekke outfits, ondertussen hopend op een blik van de fanatieke fitness-boys. Deze fitness-boys hebben overigens meer oog voor hun eigen biceps, zo vaak staan ze er verlekkerd naar te kijken in de spiegel.
Gisteren stond er weer een roedel van die grieten vreselijk in de weg. Ze namen de roddels van de dag door en keken om de minuut op hun telefoon. Eentje van het stel raffelde een oefening op een van de apparaten af. Het apparaat stond op weerstand drie keer niks en Bibi (zo heette ze echt) keek een beetje verveeld voor zich uit tijdens haar inspanningen.
Een blonde uit het groepje keek op van haar telefoon en sprak Bibi vermanend toe:
‘Jezum, Bibi!’
Gelukkig dacht ik, die gaat er wat van zeggen. Dat ze haar oefening helemaal verkeerd aan het doen is. Dat dit echt geen killer-body op gaat leveren.
‘Jezum. Je had wel eens kunnen zeggen dat mijn haar er helemaal niet uitziet vandaag.’
