2019 was voor mij ‘het jaar van het Oog’. Het bekendste oog is het oog van Ra (of Horus) uit het oude Egypte. Op de voet gevolgd door het oog van Sauron. En daarna, in mijn kennissenkring, mijn oog. Want daar was wel wat om te doen dit jaar. Het feit dat ik dit gewoon kan typen verklapt een goede afloop. Maar zover zijn we nog niet. We beginnen een jaaroverzicht, zelfs op deze weblog, gewoon in januari.
Op nieuwjaarsdag stonden we op een Italiaanse berg. Een midweek in de Dolomieten was het uitstekende begin van het nieuwe jaar. Volledig verslag staat hier.
Nauwelijks thuis en de volgende trip stond alweer op het programma. Een bezoek aan Londen voor de wedstrijd Crystral Palace vs Grimsby Town (klik hier). Na de zweepslag van begin december kon ik voorzichtig weer wat hardloop-kilometers maken.
Ondanks een tekort aan trainingskilometers kon ik wel collega Laura hazen naar een tijd van 1:54. Ik was er blij mee en zij ook.
Tsja, en toen was er eind januari een zeer mooie Klassieker. Een voor de eeuwigheid.
Maar een week later was alles weer voor niks geweest. In de laatste minuut onderuit bij ‘kleine broer’ Excelsior. Feyenoord be like….
Zelfs inschrijven als vrouw hielp me niet om op het podium te komen bij de kassenloop.
Dagje naar Delft.
Verjaardag van Willem.
Maar vooral veel, heel veel hardlopen.
Tijdens het familieweekend in maart werd er in de buurt ook nog gevoetbald. Daar moesten we heen. (klik)
En Bastiaan nam Yaro mee voor zijn debuut in De Kuip.
Het was wat schrikken tijdens de voorjaarstrip. Klik hier.
In april moedigden Bastiaan en ik Sandra aan die samen met schoonzus Sandra de duo-marathon liep. Superknap.
Met de afdeling Cambodja dronken we een pils en bezochten we Feyenoord vs Az.
Oorlogsgraven in Nijmegen.
En toen was het tijd voor de jaarlijkse trip naar Kreta.
Afscheid van een legende in De Kuip.
Portretfoto’s voor honkbalplaatjes.
Juni stond in het teken van de Roparun. Een hele mooie wederom, maar wel een waar ik sterretjes zag.
En toen lag ik ineens in het ziekenhuis. Ineens ja, want ik had geen oplader én schone onderbroek bij me. Enfin. Het verhaal hoe en wat staat hier.
Uiteindelijk kreeg ik groen licht om op vakantie te gaan. Gelukkig maar want we hadden er veel zin in.
Een vakantie door Thailand, Vietnam en uiteraard Cambodja. Alle foto’s kun je hier vinden.
In Cambodja deed ik nog mee aan de halve marathon van Angkor Wat. En dat viel me niet mee. De warmte én het gebrek aan trainingskilometers lieten zich gelden. Maar ik werd wel mooi geinterviewd voor de Vietnamese televisie 🙂
Sandra haalde veel geld op voor een school in de buurt van Jan en werd daarvoor beloond met eeuwige dank en een boek.
Het was veel te warm om te trainen. Maar met de kustmarathon in het vooruitzicht moest dat toch gebeuren.
Bastiaan kon een keer mee naar Mersea Island en liet zich met de fungames van zijn beste kant zien.
De hardloopvorm begon terug te komen tijdens de halve marathon van Oostland. Keurig sub 1:45 gelopen.
En toen kwam de kustmarathon. Als cadeau gekregen van de hardloop-harem. Een mooie sub4 op, zeker het laatste stuk, een zwaar parcours.
Herfstvakantie.
Wedstrijd van Feyenoord in Zwitserland. Klik hier.
En toen hadden we, patsboem, gewoon een tiener in huis.
En november was de maand van redelijk veel wedstrijden én vuurwerk.
En een weekendje weg in schitterend Limburg.
En heul veul hardlopen.
En met de familie een weekendje naar Texel. Nederland is schitterend.
Waar ik meedeed aan een cross. Eens kijken waar we staan richting de halve van Linschoten.
Met Jan en Gaz nog een potje in Belgie kijken.
En in De Kuip de jaarlijkse overwinning op PSV bijwonen.
En ik liep tijdens de halve marathon van Linschoten een dik P.R. met 1:37:55. Hardloopdoelen in 2019 werden wel behaald zo.
En op tweede kerstdag waren Sandra en ik alweer vijfentwintig jaar bij elkaar. Op naar 2020.