Gympapa

Op maandag heb ik altijd vrij. Sommige mensen zeggen papadag maar dat werkt weer op de zenuwen bij een grote groep andere mensen. Ik ben dus gewoon vrij. Ik breng Bastiaan naar school, loop een rondje hard, doe boodschappen en tref wat voorbereidingen voor het avondeten. Waarvan ik later op de dag altijd een aanstellerige foto op Facebook plaats.

Tussen de middag eten Bastiaan en ik een tosti en na school gaan we spelen. Het enige nadeel van de maandag is dat er niet vaak activiteiten op school zijn waar de ouders bij betrokken kunnen worden. Er is af en toe een inloopochtend maar de uitlaatklep is op vrijdag en andere dingen in de klas vaak op de woensdag van Sandra.

Dus vond ik het erg leuk dat ze vroegen of er ouders waren die mee wilden helpen met de gym. Om al die gasten snel hun jassen en schoenen aan en uit te doen zodat er meer gymtijd overbleef. Dat leek mij wel wat. Gisteren was mijn vuurdoop en na de lunchpauze liep ik met Bastiaan aan een hand en een ander jongetje aan de andere hand als laatste in de optocht naar de sporthal, ongeveer 500 meter verderop.

Voor mij liepen een jongen en een meisje te dralen. De jongen liet de hand van het meisje los en ik zei dat ze hand in hand moesten gaan lopen. Het jongetje aan mijn rechterhand zei ‘Kameraden’ en begon direct daarna het clublied van Feyenoord te zingen. Goed kereltje, dat kon Bastiaan zijn beste vriend in de klas wel eens gaan worden als het aan mij lag. Het jongetje voor mij, die als eerste het hand van het meisje losliet en daarna ook nog eens een gat liet vallen met onze voorgangers, zei dat Feyenoord boe was. Ik wist direct dat dit kereltje mijn vriend niet zou gaan worden, laat staan die van Bastiaan.

In de kleedkamer hielp ik kinderen uit hun truien, trok sportschoenen bij ze aan en moest van de dames hun jurken bewonderen. Ik veegde tijdens de gym snotneuzen af, herstelde een losgeraakte vlecht en zag erop toe dat iedereen de oefening goed uitvoerde. Zag meiden gracieus landen op de mat en jongens, die heel stoer deden, toch een stukje lager door het klimrek klimmen omdat ze ineens toch niet zo stoer bleken te zijn. Er werd opgemerkt dat ik kaal was en op de terugweg had ik er 30 vrienden bij. Minus eentje uiteraard.

Op het schoolplein aangekomen leek het erop dat mijn reputatie als grappige gympapa mij vooruitgesneld was. In de tijd van de mobiele telefoon gaan dat soort dingen snel. Er zat een groepje moeders op een bankje te wachten tot de bel ging en ik ving een gedeelte van hun gesprek op.

‘Zag je hem in de weer met die touwen? Die spieren….’

Dat klopte wel, ik heb aan het einde even geholpen met alles opruimen. Daar hoorden ook touwen bij. De dames waren blijkbaar weinig gewend want zo’n Schwarzeneggert ben ik ook weer niet. Maar het streelde mijn ego.

‘En daarna tekeer gaan op die matras?’

Ehm, het is in gymtermen een mat dames, een mat. Geen matras. Het was ze vergeven. Ik haal het paard en de bok ook nog wel eens door elkaar.

‘En met die ballen?’

Ho, wacht eens even. Ik heb geholpen bij het klimrek. Bij de ballen stond de oma van een jongetje uit zijn klas. Waar hadden deze vrouwen het over?

‘Nee, in het boek gaat het wilder tekeer. Het was niet mijn Mr. Grey’ zei de nuffigste van het stel.

Als sportieve gympapa verlies je het gewoon van een fictief personage bij deze vrouwen. Geen wonder dat hun mannen allemaal hobby’s hebben.