De afgelopen zomer heb ik vaak aan de film Groundhogday moeten denken. In deze film wordt een chagrijnige weerman iedere dag, met veel tegenzin, wakker in een klein plaatsje waar hij een reportage moet maken. Keer op keer maakt hij hetzelfde mee totdat hij het vaste patroon weet te doorbreken.
De afgelopen, titelloze, jaren voelden niet zelden aan als Groundhogday. Het seizoen werd vol goede moed, en hoge verwachtingen begonnen. Vaak tegen beter weten in want meestal konden alle ambities al rond de winterstop bijgesteld worden. In februari zaten we met zijn allen in het stadion met hetzelfde humeur als die chagrijnige weerman.
In de 83 dagen tussen het kampioenschap en de winst van de Johan Cruijffschaal heb ik de samenvatting van Feyenoord tegen Heracles ongeveer even vaak gekeken (al denk ik dat de teller eerder richting de 100 liep). De inworp, het uitglijden van Mike te Wierik en het schot van Kuijt. En dan die ene seconde, die ene seconde dat de tijd stil leek te staan. Het stadion houdt als één man de adem in. Wat volgt is een orkaan van geluid.
Op social media circuleren tientallen filmpjes van die ene goal. Gefilmd met telefoons waarbij je na de raketinslag van Kuijt digitaal in een draaikolk van mensen meegevoerd wordt. Ik denk dat ik het doelpunt uit iedere denkbare hoek bekeken heb.
Dat ene doelpunt dat alles veranderde. Een hele nieuwe generatie Feyenoorders wéét nu ook wat winnen is. Wat het is om op vakantie te gaan en als kampioen in het mooie rood en wit rond te lopen. Met de borst vooruit in plaats van excuses zoeken en zeggen dat onze tijd nog wel komt.
Als ik ooit zelf in een Groundhogday terecht mocht komen; laat me dan alsjeblieft 14 mei 2017 keer op keer beleven. De dag dat de zon harder scheen in Rotterdam dan ooit.
