Het viel me nog niet mee, de eerste weken van het nieuwe seizoen. Nee, wees niet bang dat ik een stukje over voetbal ga schrijven. Dat laat ik aan andere mensen over die wél verstand van voetbal hebben.
Nee, de relatieve rust op de transfermarkt. Feyenoord verkocht Boetius en Amrabat in de laatste weken van de transferzomer en dus staan alle seinen op groen om een Jhon van Beukering (de man van die geweldige sprint), Philippe Léonard (de linksback die niet tegen rechtsbuitens kon spelen) of een type speler te halen die Het Legioen een collectieve hartverzakking gaf: Angelos Charisteas.
Ik was op bezoek bij vrienden in Dordrecht toen het nieuws binnenkwam dat Feyenoord die Griekse spits van onze aartsrivaal had gekocht. De Kuip ligt ergens halverwege Dordt en Berkel en heel even twijfelde ik om ook naar De Kuip te gaan, het gerucht ging immers dat er al een protesterende massa op de been was. En de ramptoerist in mij had daar wel even willen kijken.
Door schade en schande had ik echter uit het verleden geleerd dat protesteren voor de deur van stadions niet altijd de meest verstandige keuze is, dus ik reed gewoon naar huis. Charisteas deed bij Feyenoord wat hij bij andere clubs ook al had gedaan; namelijk niet al teveel scoren. Hij maakte negen treffers en als mijn geheugen (en vooral mijn Excel sheet die als database dient) me niet in de steek laat heb ik alle negen treffers met eigen ogen gezien. Ik herinner me een goal in Kerkrade, twee doelpunten in Den Haag en een treffer in de Arena. Maar vooral veel onbegrip bij de fans en de speler zelf.
Martin van Geel heeft nog een paar dagen de tijd om een keeper met 1 arm. Een spits met een bochel of een verdediger met een monocle te kopen. Anders wordt het pas écht een saai seizoen. En we zijn nog maar net begonnen.
