Hans kwam terug van de bar met twee grote glazen bier, net voordat hij de pints op tafel wilde zetten deinde de boot op de golven. Het bier van het Engelse stel aan de tafel naast hen klotste over de rand van het glas heen, de schuimkraag leek op de witte toppen van de zee die door het ronde raam zichtbaar was. Alsof er niets aan hand was liep Hans door.
‘Zeebenen hé Gerrit, dat krijg je van jarenlang in de haven werken!’ In werkelijkheid hadden de glazen geen kans op bewegen in de kolossale handen van Hans. Als er op iets de term kolenschoppen van toepassing was geweest dan was het wel op de handen van Gerrit zijn voetbalvriend. Met een ferme klap werden de glazen op tafel gezet.
Gerrit keek met een vertwijfeld gezicht naar de grote glazen op het kleine ronde tafeltje. ‘Kon je geen grotere glazen bestellen?’ Hans merkte, zoals zo vaak, het cynisme in Gerrit zijn vraag niet op en antwoordde dat het een Engelse boot was en Engelsen nu eenmaal geen kleine biertjes drinken.
Gerrit dacht terug aan de keer dat hij en Mien de club achterna waren gereisd op een boot. Twee hele dagen hadden ze op zee gevaren om op de plaats van bestemming te komen. Niets vergeleken met de zes uur varen naar Harwich, de eindbestemming van deze boot.
Hans had de boot geboekt toen de loting bekend was geworden. Hij had nu eenmaal meer verstand van computers en bij de wedstrijd tussen de kampioen van Engeland en de kampioen van Nederland moesten ze aanwezig zijn vond hij. Gerrit was maar wat blij met zijn reisgezel, zelf was hij bijna nooit in het buitenland geweest. Vanaf Harwich moesten de nog met de trein verder naar Londen en dan nog met de metro naar het hotel. Gerrit werd al zenuwachtig van de gedachte dit alleen te moeten ondernemen, hij leunde voor deze onderneming geheel op zijn vriend.
De wedstrijd was pas over twee dagen maar nu vertrekken scheelde honderden euro’s. Het maakte de twee gepensioneerden niets uit. Ze hadden toch tijd zat. Ze waren niet de enige supporters die op maandag al de oversteek naar Engeland maakten. Een paar tafels verderop zat een groep jonge fans, Gerrit herkende de jongen die hij een paar maanden ervoor uit de handen van de politie had gered. Allemaal waren ze gekleed in hetzelfde tenue van poloshirt, sportschoenen en een petje. Op niets wat ze droegen was te zien voor welke club ze waren. Hoe anders was dat geweest op de eerste reis waar Gerrit en Mien mee gingen. Iedereen droeg een rozet in de kleuren van de club en er waren mensen die een colbertje hadden laten maken in de herkenbare clubkleuren. Op de kade werden ze uitgezwaaid door duizenden mensen met shawls en vlaggen.
Bij het Engelse stel naast hun was er paniek. De vrouw zat driftig in haar handtas te zoeken en haalde keer op keer de hele inhoud uit haar tas. Toen ze uiteindelijk de treinkaartjes vond nam ze haastig een slok van haar bier om vervolgens haar tas weer in te ruimen. Tussen de pints lag ook het tabloid van vandaag. “THE DUTCH WON’T DELIVER” stond er in chocoladeletters in de krant. Eronder een foto van de trainer van de club van Gerrit en Hans. Het was een verwijzing naar de verstoorde handelsrelatie tussen Nederland en Engeland na de Brexit en de waardevermindering van het pond. De trainer had in het vraaggesprek met het tabloid gezegd dat ze niet mee wilde gaan in het kick-and-rush voetbal van de Engelse kampioen. De pers had er van gemaakt dat zijn team niet wilde gaan aanvallen en puur op de verdediging zou gaan spelen. Ze zouden niets gaan leveren op het veld was de conclusie van het tabloid.
Wéér zat de vrouw in haar handtas te zoeken en weer werd de hele inhoud omgekeerd op tafel. Nu was ze haar huissleutels kwijt. Het tafereeltje herhaalde zich nog een paar keer voordat de boot in Harwich aankwam. Met luide stem werd er omgeroepen dat voetpassagiers zich over 10 minuten bij de gele uitgang moesten melden. Het Engelse stel stond direct op om richting de gele uitgang te gaan. Hun krant lag nog steeds pesterig met de sportpagina naar boven. Hans pakte de krant op om het artikel in zijn geheel te lezen, ze hadden nog een paar minuten de tijd en geen haast. De trein vertrok toch pas een half uur na ontscheping. Uit de krant viel een paspoort, het was het paspoort van de vrouw. Tijdens het omkeren van haar tas was het er waarschijnlijk uitgevallen. Hans pakte het paspoort op en liep ermee naar de uitgang op zoek naar het stel.
Ze vonden hen pas bij de douane, de vrouw was weer driftig op zoek in haar tas. Haar hoofd rood aangelopen en verwensingen schreeuwend naar haar man die zich van geen kwaad bewust was. De douanier werd ongeduldig met de lange rij wachtenden achter het kibbelende stel. Hans stapte naar voren en liep op het echtpaar af om het paspoort af te leveren. Nog voordat de douanier hem terug kon sturen overhandigde hij de vrouw haar verloren paspoort. En daarna hun vergeten tabloid. Hans zijn grote hand viel precies over een woord van de kop heen. De douanier en het echtpaar keken naar de krant in zijn hand. “THE DUTCH DELIVER” viel er nu te lezen.