De hitte lag als een klamme deken over de stad. Kinderen speelden in korte broeken op straat en de ijssalon twee deuren verderop deed goede zaken. Gerrit en Hans zaten op het terras voor café De Oude Pui met een biertje voor hun neus.
Samen keken ze naar de bonte stoet mensen die aan hen voorbijtrokken. Tienermoeders met rokken zo kort dat je jezelf af kon vragen of ze uberhaupt wel een rok aanhadden, jongens met armen vol tattoeages en de Turkse vrouwtjes van een paar straten verder met hun hoofddoekjes en hun lange jassen.
De zomerstop was bijna ten einde en iedere dag stond er wel een roddel in de krant en op internet over welke spelers de club zou gaan aantrekken. Vooral na afloop van het Europese Kampioenschap nam de geruchtenstroom toe. Gerrit en Hans bespraken ieder gerucht alsof het een waarheid zou zijn.
De linksback van de Roemenen? Te traag vond Gerrit. De aanvoerder van Tsjechie. Absoluut onhaalbaar zei Hans. Af en toe waren ze het oneens en dan vooral wanneer andere stamgasten zich er mee gingen bemoeien. De wildste geruchten las Hans voor van zijn telefoon. Hans had al vaker gezegd dat Gerrit ook op Twitter moest gaan maar daar had Gerrit geen zin in. ‘Te oud’ was zijn antwoord geweest.
Terwijl Gerrit een slok van zijn jenever nam stopte er een sportauto voor de deur. De auto had een Belgisch kenteken en donkere ramen. Uit de auto stapte een jongeman wiens gezicht ook de voorpagina van de sportkrant sierde. Met chocoladeletters stond er ‘Geen geld voor Kooijmans’, de rest van het artikel bestond uit een opsomming waarom de spits te duur zou zijn, en niet bij de club van Hans en Gerrit zou willen tekenen.
In een sappig West-Vlaams dialect vertelde de jongeman dat zijn navigatie hem verkeerd gestuurd had en dat hij de weg naar het stadion zocht. Hij moest er over 10 minuten al zijn voor een keuring. Of de heren de kortste route wisten.
En of ze dat wisten, ze hadden de weg al honderden keren gelopen. Van Café de Oude Pui naar het stadion, dat was hoogstens 5 minuten rijden.
Op het moment dat de voetballer wegreed begon Hans driftig op zijn telefoon te typen en mompelde iets over hoe hij dit in 140 tekens gevat moest krijgen. Toen hij klaar was bestelden ze weer een biertje en een jenever.
Ondertussen bleef de telefoon van Hans trillen. Ze hadden zojuist een scoop gehad.
