Feyenoorder, Anglofiel en matig getalenteerd hardloper
Thailand en Cambodja 2018
Het originele idee was om in 2018 een roadtrip naar Oost-Europa te gaan maken. Bastiaan begon echter steeds meer tegen te sputteren tijdens, niet eens zulke lange, autoritten. Tijdens eens van die ritten begon Bastiaan uit het niets over ‘fried rice’. Of hij daar iets mee bedoelde wilden wij weten. Vanaf de achterbank klonk een diplomatiek antwoord. Om een lang verhaal kort te maken; diezelfde avond kochten wij drie tickets naar Bangkok.
Met een Airbus 380 op weg naar Bangkok, met een tussenstop in Dubai.
Het is mooi om te zien hoe een kinderbrein werkt. Toen we vroegen aan Bastiaan wat hij het eerste was dat hij in Bangkok wilde doen was het antwoord een voetmassage. En nee, niet een bij de vele tentjes rondom Sukhumvit Road maar bij Wat Po. Waar we een jaar eerder ook een voetmassage hadden gedaan.
De Chedi’s bij Wat Po.
Even een verse kokosnoot kopen.
Om naar Chinatown met de ferry te gaan moet je eerst oversteken naar Wat Arun. De pier bij Wat Po is nog steeds dicht voor de ferry. Was vorig jaar ook al het geval.
Ik heb wel een zwak voor Chinatown. Een geweldig chaotische buurt waar je alles kunt kopen wat leeft of ooit geleefd heeft.
crosstown traffic
Suda, een van onze favoriete restaurants in Bangkok.
Nog verdere uitleg nodig?
Nee toch?
De Ratchada Rot Fai Night Market. Aanrader.
Goedkoop eten, veel kleding en snuisterijen en coole bars. De Ratchada Rot Fai Night Market is echt het bezoeken waard.
Al is het maar om zulke coole slippers (waar je voor de rest niet heel veel aan hebt) kunt kopen.
Eten aan het strand.
Stroomstoring aan het strand. Alleen de eettentjes hadden nog licht.
Na een lange taxi-rit aangekomen in Aranyaprathet. De grensovergang naar Poipet in Cambodja. Hier steek je lopend de grens over. In het stuk niemandsland heel veel casino’s.
Zo, eindelijk weer in Battambang bij Jan en Phary.
Bastiaan ging verder met zijn favoriete bezigheid; zwemmen.
En toen was het tijd voor een mooie roadtrip door Cambodja met Jan en Phary. Van Battambang via Kampong Chnnang en Kirirom richting Kep. We boffen maar met zulke vrienden want je komt op plekken waar je anders niet snel komt.
Het was regenseizoen dus af en toe een flinke bui. De eigenaar van dit bed moest even wachten met slapen.
In deze bus zaten zeker 20 man.
Een provosorische brug.
De nieuwe spoorlijn.
Rijstvelden.
Even aan de kant aub.
Het stadion van Kampong Chnnang.
Mainstand.
Uit eten in Kampong Chnnang.
We kwamen langs de Cambodjaanse versie van de Grand Canyon. Voor achtjarige jochies een perfecte plek om je fantasie los te laten.In Kirirom sliepen we in een tent. Ja, echt waar. We sliepen in een tent in Cambodja in een bos vol met dennenbomen. Onze tent. Die echt nog best ruim was.
Tempel in Kirirom.
Waterval bij Kirirom.
Op weg naar Kep kom je langs Bokor Hill. Bokor Hill Station is een verlaten stad in de buurt van de kustplaats Kampot. Het is in 1921 gebouwd door de Franse kolonisten. De Fransen wilden graag een plek om te ontkomen aan de immense hitte en drukte in Cambodja. Deze vonden ze in het Damrei gebergte in Bokor. Het oude Casino is helaas helemaal opgeknapt. De nabijgelegen kerk nog niet. Een bijzonder naargeestige plaats. En het weer werkte daar niet aan mee.
Het oude casino is helemaal opgeknapt. Niet dat we er wat van zagen want het was erg mistig. We stonden er hier vlak voor.
Net een schilderij.
Het nieuwe standbeeld van Lok Yeay Mao.
Iedere stad of provincie staat ergens bekend om. In Kampot is dat de durian. En die moet dan levensgroot op een Rotonde staan.
En in Kep is dat dus een krab.
De zee was te ruig voor een boottochtje naar rabbit-island.
De markt in Keb.
Met je helm op.
Terug in Battambang.
Wasdag.
Ook monniken gaan met hun tijd mee.
Lekker rijden in een tuktuk.
En eten, heel veel eten.
Op weg naar de nieuwe bamboo-trein kwamen we langs een boom vol…
…vleermuizen.
Bambootrain 2.0
Phary heeft een hoed. Goed idee.
Dat willen wij ook. Leek wel prinsjesdag.
De nieuwe bambootrein heeft echte stations, bochten en een wissel. Het moet niet gekker worden.
Trap naar Wat Banan.
De apsara’s zijn onthoofd.
Cambodja is een arm land. En omdat wij wederom van de gastvrijheid mochten genieten, wilden we iets terug doen. Een kleine oproep onder familie, vrienden en collega’s via met name whatsapp en messenger groepen (sorry voor de overlast) leverde Sandra ruim 600 dollar op. Ter plekke zijn we op zoek gegaan naar een goed doel, en hebben we veel spullen voor een lokale school aan kunnen schaffen. Iedereen (teveel om te taggen) bedankt voor de donaties!
Deze school, opgezet door een tuktuk-chauffeur, geeft de kinderen in dit arme gebied extra lessen in Engels maar ook in handenarbeid en traditionele dans (zaken die ze op de openbare school niet onderwezen krijgen). Tevens fungeert de bibliotheek van de school als bieb voor de hele gemeenschap. Als klap op de vuurpijl proberen ze ook een plastic-vrije school te zijn. Alles wat je hier koopt wordt in plastic zakjes gedaan en om nou te zeggen dat alles opgeruimd wordt
De geschonken waren worden bekeken.
En voor de rest hadden we veel feestjes. Met veel ijs in bier en veel, heel veel proosten. Wat een schitterend land.
O ja, en goed eten natuurlijk.
Heel goed eten.
Terug richting Bangkok.
Druk als altijd.
Golden mount gezien vanuit ons hotel.
In Chinatown een soort cake met gemalen pinda’s. Kon je een marathon op lopen. Maar lekker….
Nog een tempel bekijken, Wat Traimit, en toen weer naar huis. Het was een geweldige reis.
