Pasen, en tijd voor een weekendje Engeland. Bastiaan wilde graag naar Legoland en als je dan de keuze hebt uit Denemarken, Duitsland of Engeland dan is de keuze voor ons snel gemaakt. Met de boot naar Engeland dus. Mijn derde bezoek in drie maanden tijd. Je zou bijna denken dat we een voorliefde voor Albion hebben. Op vrijdag reden we de auto op de boot om de dag erna koers te zetten richting Windsor. Bekend van Legoland en er scheen een klein optrekje van de Britse Royals te staan.
Op weg richting Windsor Castle kom je door het station heen. Daar staat nog een mooie oude trein genaamd The Queen. Best toepasselijk.
Windsor Castle is het grootste nog bewoonde kasteel ter wereld. Het is voor de meeste vorsten hun tweede woning omdat ze Buckingham Palace in Londen de voorkeur geven.
Sinds 1917, dus tijdens de eerste Wereldoorlog, namen de Britse royals ook de naam Windsor aan als achternaam. De reden was vrij simpel.
Het huis Windsor was oorspronkelijk het huis Saksen-Coburg en Gotha. Koning George V veranderde de oorspronkelijke Duits-klinkende achternaam van de koninklijke familie in 1917 in het Engels-klinkende Windsor (naar Windsor Castle). Dit om de bevolking gerust te stellen die, na het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog, wilde dat alle connecties met Duitsland verbroken zouden worden.
De familie van Queen Elizabeth’s man (Prins Philip) veranderde om diezelfde reden hun Duitse achternaam Battenberg in het Engelse Mountbatten. Rare jongens die Duitsers, Engelsen.
De entree bedroeg een schamele 20 pond. En daarvoor mochten we in een rij van 50 man aansluiten en door een controle heen die op een Amerikaans vliegveld niet zou misstaan.
Naar het kasteel.
Echt een schitterend kasteel. In de mooiste zalen (the state apartments) mocht niet gefotografeerd worden. In deze zalen hangt voor ettelijke miljoenen aan kunst (Rubens en Van Dijck) en heel veel zwaarden en geweren uit de rijke Engelse geschiedenis.
Het wapen van St. George. (St. Joris, die van die draak), de patroonheilige van Engeland.
Changing of the guards.
Strak in het gelid. Na bijna 3 uur door het kasteel en de bijbehorende kapel dwalen was het tijd om te gaan. En om te constateren dat de 50 man voor ons die ochtend een peulenschil waren. Toen wij vertrokken stonden er honderden mensen in de rij te wachten.
De rij liep zowat van het station tot aan de ingang. Die was voorbij dat hoge gebouw rechts.
Sandra en Bastiaan gingen op zaterdag al naar Legoland. Ik ging naar een voetbalwedstrijd.
Woking (U.K.). 26 maart 2016. Woking FC – Kidderminster Harriers 1-1. Vanarama National League.
Voor de parkeergarage had ik los geld nodig. Wat is er beter dan een flesje Irn Bru te kopen met je briefje van 10 pond? Niets toch.
Na recent Halifax Town bezocht te hebben begin een soort van Conference-vincker te worden. Ik zag Cambridge United, York City, Grimsby Town. Lincoln City, Halifax Town en nu dus Woking allemaal met een wedstrijd in deze (vijfde) divisie.
Na een minuut of tien lopen zag ik de hoge tribune achter het doel verschijnen.
Het Kingfield stadion. Om sponsorredenen een andere naam gekregen. Zoals zo vaak.
Het was een merkwaardig stadion als ik eerlijk ben. Een hoge tribune achter het doel. Wat simpele onoverdekte terracing aan de lange zijde en een staantribune aan de andere korte kant.
Deze terrace stond de eerste helft vol. Ook met fans van de Kidderminster Harriers, de nummer laatst van de Vanarama League (niveau 5 op de Engelse voetballadder).
Geen pukka pie maar een baconburger op een broodje dat betere tijden had gekend. Slechts 5,50 pond dus wat zeuren we. Ik begin dat steeds minder te begrijpen, die belachelijke prijzen in de lagere divisies. Ook deze keer kon ik gewoon 18 pond aftikken voor deze pot.
De mascottes laten al zien waarom ik Woking een keer aan het werk moest zien. Ook tegenstander Kidderminster speelt haar thuiswedstrijden in een Feyenoord-shirt.
Twee oude tribunes aan de lange zijde.
Kijk, ze komen op het veld. In het rood en wit van……Woking.
Minuut stilte voor Brussel, ook hier.
Regen, zoals het hoort. En dan vraag je jezelf af waarom die mensen daar gaan staan. Want het was 1 entreeprijs voor het hele stadion. Wij, ik kwam nog wat andere groundhoppers tegen, zijn de tweede helft op de andere zijde gaan zitten.
Al snel 1-0. Daarna kwam er nog een reuzekans die door de doelpuntenmaker gemist werd.
Bij rust nog steeds 1-0.
De terracing aan de lange zijde.
Tweede helft vanaf de andere tribune.
Woking heeft een Nederlandse fanclub die de bijnaam van Woking (the Cards) gebruikt.
Korte broek, uiteraard.
Met een beetje fantasie zie je hier Leerdam staan. Of Cissé.
En zoals viel te verwachten viel de gelijkmaker vlak voor tijd. Zelfs de stormloop in de laatste minuut mocht niet meer baten. Eindstand 1-1.
Naast ons zat een jeugdelftal van De Graafschap. Die waren met de bus gekomen.
In Woking zelf was het tijd voor Indiaas, uiteraard Indiaas. In het centrum staat een eerbetoon aan H.G. Wells, de schrijver van War of the Worlds.
Papadums en een lekkere curry erna.
Het marsmannetje bij daglicht.
Een van de bacterieen.
En de cilinder waarin het marsmannetje geland was.
Een andere bekende inwoner van Woking was Paul Weller, de zanger van The Jam. Hij groeide op aan Stanley Road en bracht later een album uit met dezelfde titel.
Jerson Cabral is hier ook de man with the moves….
Legoland! Voor Sandra en Bastiaan de tweede dag op rij. Dus ze konden mij gelijk alle leuke dingen laten zien. En leuk was het!
Arr.
Het was soms wel echt Engels weer.
Aardig wat steentjes.
Spinning spider.
Genieten bij de piratenshow.
En na twee dagen Engeland was het (uiteraard via een tandoori-restaurant) tijd om weer naar huis te gaan. Het was weer een mooi weekend op ons favoriete eiland.