West Ham United – Everton F.C.

De Premier League. Voorheen de meest winstgevende en bestbezochte competitie ter wereld (dat is in beide gevallen nu de Bundesliga). De enige competitie in West-Europa waar je wedstrijden kan bezoeken zonder dat er een speler uit het desbetreffende land op het veld staat. Zoals bekend heb ik meer met de lagere competities in Engeland, maar als je ooit alle 92 stadions wil bezoeken dan zul je je principes opzij moeten zetten. En wat is er mooier dan voetbalwedstrijden bezoeken in het beloofde land? Niets toch?

Deze trip maakten we met zeven man. Op maandag namen Frank, Menno, Kees en ik de boot vanaf Hoek van Holland voor een avondje bier drinken en slap ouwehoeren. Marco en twee ploeggenoten van Excelsior namen op dinsdagochtend de Eurostar vanaf Rotterdam C.S.

Op het reizen met het O.V. in de U.K. door ons rust de laatste tijd een vloek. De vorige geplande trip naar Southend United werd gecancelled vanwege werkzaamheden aan het spoor (in plaats daarvan zijn we naar Barnet F.C. geweest, niet minder leuk overigens) Ook nu deed een mededeling halverwege november mijn wenkbrauwen fronsen, de dagen na kerst waren een Bank Holiday en de treinen reden weer eens niet. Onderhoud ofzo.

Dát en het feit dat de wedstrijd ineens verplaatst werd naar 17:30 zorgden voor wat grijze haren (niet zichtbaar) bij uw reisorganisatie peenvogel b.v. (het werd ineens wel erg krap om terug naar de boot te komen).

Ook had ik aangevinkt dat ik de kaartjes aan het stadion wilde ophalen. Dat scheelde weer kosten en gezien de betrouwbaarheid van de Royal Mail en de stakingsbereidheid van onze eigen TNT wilde ik geen enkel risico lopen. En toen viel er rond sinterklaas een envelop op de mat, met de kaartjes uiteraard. Rare jongens, die eilandbewoners.

Maandag checkten we dus in in de vertrekhal van de Stenaline. Hieronder het verslag van wat er toen volgde.

Londen (U.K.). 28 December 2010. West Ham United FC – Everton FC 1-1. Barclays Premier League.

Op de boot begon het zoals gewoonlijk. Met een biertje.

En een door mij gemaakte quiz. Kees won een kaartspel dat we daarna gebruikten om de avond te vullen.

En zo nu en dan een biertje.

De volgende dag met de bus naar Londen. Het gebruikelijke ontbijtje en even langs de Lillywhites.

Kees en Frank doen zich tegoed aan de Engelse kookkunst.

Lillywhites.

Met een weigerend metrokaartje naar de Tower of London.

En de Towerbridge uiteraard.

Gedenkteken voor de gevallenen in 1914-1918.

Toen naar de wijk Camden waar we met Marco en zijn teamgenoten hadden afgesproken.

Punks not dead in Camden. Geweldige wijk.

En toen was het tijd voor bier. Marco en Kees in The Elephants Head.

Met je Everton-trui 🙂

Jeroen verschuilt zich achter bier.

Frank met een van de 4 petten die hij deze dag kocht.

Meligheid en volle blazen in de tube.

Upton Park. De bestemming van vanavond.

Dus.

De torentjes van Upton Park.

En een petitie tegen verhuizing naar het Olympische stadion. Is ook een beetje groot voor een club uit The Championship.

Door de turnstiles het stadion in.

Ruim 33.000 man kwamen op deze wedstrijd af.

De elftallen komen het veld op onder leiding van Howard Webb. Ons wel bekend.

Corner voor West Ham, hier viel de 1-0 uit.

Halftime. Tussenstand 1-1. Vlak voor rust maakte Everton gelijk.

Een Belg met een pruik op het middenveld van The Toffees.

In de tweede helft werd het er niet beter op.

Eindstand 1-1.

Stadion stroomde snel leeg. Dit in tegenstelling tot de straat en het metrostation.

De meegereisde fans uit Liverpool moesten nog even wachten. Ze hebben toch geen werk volgens The Hammers.

Om problemen met de metro te voorkomen had ik een taxi naar Liverpool street geboekt.

Daar wachten Menno en Frank op wat een helse busrit bleek te worden. Die gozer kon echt niet rijden en we kwamen veel te laat aan bij de boot.

Maar nog wel op tijd voor een biertje. Dag Londen, tot de volgende keer.