Sunderland AFC – West Bromwich Albion

Omdat we steeds vaker verstookt blijven van Europese reisjes met Feyenoord sprak ik begin 2010 de gedachte uit dan maar zoveel stadions te bezoeken zonder dat Feyenoord er moest spelen. Als we op onze Rotterdamse trots moeten wachten zijn alle stadions gemoderniseerd en blijft er geen ouwe meuk meer over.

2010 zelf was een goed jaar met bijna iedere maand een tripje naar een stadion in het buitenland. Soms een weekendje weg zoals naar Berlijn en Cambridge. Soms een dagtripje naar Duitsland of Belgie. In 2010 stokte de teller bij 96 bezochte stadions met een wedstrijd. Na eerder dit jaar in Boom, Dusseldorf en Kortrijk geweest te zijn kwam nummer 100 dus in zicht. Mij leek het wel een leuk idee om op mijn 38e verjaardag de oversteek te maken naar het beloofde voetballand Engeland. Feyenoord speelde toch uit en in een combi hadden we geen trek. Ik zie voetbal liever zonder als vee opgedreven te worden.

Kees en Linda hadden ook zin om mee te gaan en zo boekten we bij DFDS een voetbalreisje. Alle voorgaande groundhoptrips waren mede door mij georganiseerd maar dit leek mij wel makkelijk voor de reisleider, die was immers jarig.

Helaas kon Linda op het laatste moment niet mee omdat een van haar honden iets aan haar poot mankeerde en je niet zomaar twee berner sennens ergens te logeren brengt, helemaal niet als je in de gaten wilt houden of het goed gaat met het genezen.

En zo stapten wij met twee man en 1 vrouw op vrijdagmiddag op de boot naar Newcastle om daar op zaterdagochtend aan te komen. Wat er allemaal gebeurde ziet u hieronder.

Sunderland (Eng.) 9 april 2011. Sunderland AFC – West Bromwich Albion 2-3. Barclays Premier League.

De partyboot naar Newcastle.

Onder het genot van een biertje werden flink wat potjes Catan gespeeld.

De volgende dag was ik jarig en mocht ik het kadootje van mijn ouders en zus uitpakken. Als je het zo beschouwd een magere score. Nog geen 4 stadions per jaar 🙂

Met Engeland in zicht leest Sandra zich even in. Onnodig, want dit was de vijfde keer dat we in Newcastle waren.

Mooi weer en tijd voor…

…een Engels ontbijt.

Het standbeeld van Earl Grey, ja die kerel van de thee.

Met de Metro zit je in een half uurtje van het centrum van Newcastle in het centrum van Sunderland.

38 jaar, dus met recht een monument.

Bizar groot metrokaartje.

In Sunderland aangekomen spotten we direct de eerste fans van The Black Cats.

Eens kijken of dit paard geluk zou brengen op The Grand National. Nee dus. De reden waarom ik op putney bridge in had gezet was eenvoudig. Putney Bridge is het metrostation waar je uitstapt om naar Craven Cottage te gaan, het stadion van Fulham. En dat was het eerste Engelse stadion dat Sandra en ik samen bezochten.

Op het andere paard moest ik wedden van mijn schoonmoeder. Helaas deden beide paarden niet mee en mijn 1 pond 50 die ik op de topfavoriet had ingezet had ik ook beter aan een half pint kunnen besteden.

Vanuit het centrum zie je het stadium of light al liggen. Sunderland speelde maar liefst 100 jaar op Roker Park. Van 1897 tot 1997 was dat de thuishaven van The Black Cats.

Op weg naar het stadion.

Burgervans in overvloed.

Het was nog rustig bij het stadion. Logisch, iedereen zat in de pub. Wij dus ook.

Recht tegenover het stadion was het al een drukte van jewelste bij de pub.

Sandra kijkt de lange rij met bestellende mensen goedkeurend aan.

Jarige job.

West Bromwich all-girl harde kern.

Sunderland, zoals een groot deel van Noord-Oost Engeland, heeft een kolenmijn-traditie die eeuwen teruggaat. In 1923 beleefde deze industrie zijn hoogtepunt toen er niet minder dan 170.000 mijnwerkers in het graafschap Durham werkten. Uit heel Engeland, maar ook uit Schotland en Ierland, werkten mannen onder erbarmelijke omstandigheden in de kolenmijnen.

Na de tweede wereldoorlog daalde de vraag naar kolen als brandstof en dit leidde tot veel werkloosheid in de regio. De laatste kolenmijn, wearmouth colliery, sloot in 1994 en op deze plek staat het Stadium of Light. Als eerbetoon aan het verleden van dit gebied staat er voor het stadion een mijnwerkerslamp (een zogenaamde Davy-lamp) en een Colliery-wheel.

Het Stadium of Light heeft een capaciteit van 49.000 man en is na de stadions van Manchester United, Arsenal en aartsrivaal Newcastle United het vierde grootste clubstadion in Engeland.

Het monument van Bob Stokoe, de manager onder wie Sunderland in 1973 de F.A. Cup won.

Tussen de patserbakken van de spelers nog een mooi standbeeld.

Het Stadium of Light is vernoemd naar het stadion van Benfina ‘Estadio dá Luz’ wat hetzelfde betekend.

Tijd om naar binnen te gaan.

Gespannen gezichten die zien hoe Everton bij Wolves wint.

Nummer 100!

Ha’way the lads.

Je zoekt een plaatsje in de zon. Er kwamen 41.000 man op deze wedstrijd af. Sunderland leek even hoge ogen te gaan gooien in de Premier League dit seizoen. Totdat men Darren Bent aan Aston Villa verkocht, prompt werd er geen wedstrijd meer gewonnen. Sterker nog, de voorgaande vier wedstrijden had de ploeg geen doelpunt gemaakt.

Goal, 1-0 voor Sunderland. Een eigen doelpunt van Shorey na 10 minuten spelen.

Heel lang konden ze niet genieten van de voorsprong. Hier wordt het na 28 minuten spelen 1-1 tot grote vreugde van de fans van WBA die een paar meter naast ons zaten en voor een geweldige sfeer zorgden.

Toch zou Sunderland met een voorsprong gaan rusten. Deze vrije trap gaat twee minuten na de gelijkmaker stijf in de kruising.

Feestvierende Sunderland spelers met West Bromwich fans op de rug gezien.

In de rust even wat dichter naar het veld gegaan voor wat foto’s.

De tribune waar wij zaten.

Na rust was Sunderland helemaal de weg kwijt. Na 9 minuten in de tweede helft is het alweer gelijk. 2-2.

Dit tot grote ergenis van deze mini-hooligan die door zijn vader een paar keer terecht werd gewezen na het maken van het ‘wanker’ sign naar het uitvak.

En dan gebeurt 20 minuten voor tijd het onvermijdelijke. Alweer een goal voor West Bromwich. Je kon er op wachten qua veldspel.

Harde cijfers.

Met de moed der wanhoop probeert Sunderland nog wat te forceren. Het mocht niet baten. Wat opvallend was, was dat er direct na de 2-3 al heel veel fans het stadion verlieten. Het uitvak, dat sowieso in topvorm verkeerde qua gezang zette nog maar eens een keertje aan voor wat liedjes.

Metrohalte St. Peters was dicht dus we moesten naar het Centraal Station lopen.

Met een nederlaag op zak lopen de Mackems over de Wearmouth Bridge naar het centrum.

Terug in Newcastle direct naar Rupali, een Indiaas restaurant. Snel voordat de tafels ingepikt zouden worden door vrijgezellenfeesten.

Het leven kan zo slecht zijn.

Het straatbeeld op zaterdagavond. Overal vrijgezellenfeesten met schaars geklede dames. Jassen bestaan niet in Newcastle. Lange rokken ook niet. Hen-nights met dronken dames op torenhoge stiletto’s en stagnights met liederlijk dronken gasten.

Op loopafstand van het centrum ligt St. James Park, thuishaven van Newcastle United. Daar zijn we al twee keer geweest met een wedstrijd.

De reden waarom St. James park niet uitgebreid kan worden. Het stadion ligt letterlijk in een achtertuin.

The Strawberry, de pub aan de overkant van het stadion werd onze avondbesteding. Pints, samenvattingen op skysports en vrouwen van allerlei formaat en leeftijd in te korte jurkjes. En natuurlijk veel memorabilia van NUFC.

Gazza ziet dat het goed is, wij bestellen vanuit zijn naam nog maar een pint.

Monument ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de twee wereldoorlogen.

Kees aan een kleine koffie.

Monument op Haymarket.

St. Mary’s Cathedral.

Na het leegkopen van de sportsdirect was het tijd voor een biertje voor ons en een cider voor Sandra.

Sandra is in haar nopjes met haar nieuwe tennisracket.

Indiaas voor lunch.

Op naar de boot.

Even bijpraten over de wedstrijd.

De uitslag van de wedstrijd van Feyenoord die middag deed ons ook vrolijk stemmen.

Aan alles komt een einde. Zo ook aan deze trip, die was wederom geweldig.