Sheffield United – Colchester United

Wat begon als een boottripje met 4 man en 1 vrouw naar Queens Park Rangers is langzaamaan geëvolueerd tot een halfjaarlijkse boottrip voor 16 man/vrouw. Na QPR gingen we achtereenvolgens naar Barnet, West Ham United, York City, Grimsby Town en Rotherham United met de boot. Dit was al weer de zevende (!) boottrip die Peenvogel Voetbalreizen B.V. organiseerde en de keuze was dit keer op Sheffield United gevallen. Ongeveer op vijf kwartier rijden vanaf Hull en precies binnen de grens wat te doen is met een dagtrip (je moet namelijk om 19:00 inchecken bij de boot).

Natuurlijk gingen oudgedienden zoals Sandra, Kees, Menno, Robin en Warren mee. Maar ook Annemieke, Patrick, Rene, Gerard en Dave waren ook al een keer meegeweest op de boottrip. Voor Carin, Airyn, Laura, Rick en Pascal was het de eerste kennismaking met de mores aan boord (bierdrinken en meezingen). Op vrijdagavond verzamelden we met zijn allen in de terminal van P&O voor een piratenavontuur naar The Blades.

Sheffield (U.K.). 16 februari 2013. Sheffield United-Colchester United 3-0. Npower Division one.

Alle vaste ingrediënten waren weer aanwezig zoals een door mij opgestelde quiz. Omdat de dames onder de nieuwkomers minder affiniteit met voetbal hadden (dat zal na deze geweldige trip wel veranderd zijn) had ik ook een stukje glamour in de quiz gestopt. Je kunt de quiz hier bekijken. Verder op het programma stond er bier en meebleren met de band.

De reisleider aka quizmaster denkt na over de vragen.

Peentjes zweten op de quiz.

Concentratie.

De uiteindelijke winnaars in actie.

Gouden trio. 30 van de 35 punten.

Zo kennen we hem weer.

En toen was het tijd voor dansen, voor sommigen althans.

Gezelligheid alom.

Met de bus naar Sheffield. Verrassend genoeg had niemand zin in de kermis die aanwezig was.

De nodige vitaminen.

Politie op de been om de kroegen in de gaten te houden. Ook in onze kroeg wat pseudo-boefjes met Lacoste-schoenen en Stone Island-jassen. Type wat alleen wat in groepjes iets durft te doen.

Monument ter nagedachtenis van de gevallenen in The Great War. Inclusief poppies, de klaprozen die op de velden van Vlaanderen groeiden waar zoveel Britse slachtoffers vielen in de Eerste Wereldoorlog.

Via The Moor, een nogal pauperwinkelstraat, naar een kroeg in de buurt van het stadion. The Moorfoot Tavern. Met interieur waar sinds 1813 niets meer aan gedaan was. Maar wat volgens de nieuwe eigenaar wel 500.000 pond moest kosten.

Tafels en stoelen waren optioneel.

Beetje met de jukebox spelen en een biertje drinken.

St. Mary’s naast het stadion.

Zo zie ik het graag, industrieterrein met op de achtergrond de ‘gable’ van het stadion.

Zwaarden overal waar je keek.

Dit is waarom Engels voetbal zo mooi is.

Het stadion is gebouwd in de straat die vernoemd is naar de familie Bramall die ook The Sheaf House bouwde (nu een pub). Het is het oudste stadion ter wereld waar nog steeds professioneel voetbal wordt gespeeld.

Oorspronkelijk werd het stadion gebouwd als cricket-stadion in 1855. In 1862 speelde Sheffield FC er haar allereerste voetbalwedstrijd. Op 29 december 1862 tegen Hallam FC. Het was een benefietwedstrijd voor het Lancashire Distress Fund, en eindigde in een doelpuntloos gelijkspel. Deze wedstrijd duurde maar liefst drie uur!

Sheffield FC speelde er van 1862 tot aan 1875 en daarna speelde stadgenoot Sheffield Wednesday er tot 1888. In 1889 werd Sheffield United opgericht om het stadion een vaste bespeler te geven en zo werd Bramall Lane de thuishaven van The Blades.

Turnstiles, zo smal mogelijk graag.

Memorial field voor overleden supporters.

Opstelling van vandaag.

The Kop.

Een kapotte muur met daarachter een stadion. Van Gogh zou het geschilderd kunnen hebben.

Geen Pukka-pie maar wel een hele lekker Curry Chicken.

“The World Oldest Professional Football Ground” (met hoofdletters hé, dat je het weet).

Een pie en een pint.

Doorkijkje naar het stadion.

The Kop, imposante tribune.

Bijna 17.000 toeschouwers vandaag.

Voor de wedstrijd de Greasy Chip Butty song op de melodie van Annie’s Song. Een liedje wat iedereen op zondag nog aan het fluiten was.

Gable, mooi.

De bijnaam van Sheffield United is The Blades. En dat komt doordat Sheffield beroemd was voor zijn staalindustrie. De wedstrijd tussen United en Wednesday heet dan ook de ‘Steel City Derby’. Eigenlijk werden alle teams uit Sheffield ‘Blades’ genoemd als ze buiten Sheffield speelden en Wednesday vond dat zij als oudere club het alleenrecht hadden op de bijnaam. In 1907 verscheen een cartoon in de krant voor de wedstrijd tussen beide clubs waarbij Wednesday als een uil werd afgebeeld (hun stadion ligt in Owlerton) en United als zwaarden (Blades). En dat is sindsdien altijd zo gebleven.

Jessica Ennis, won goud op de zevenkamp op de OS van Londen 2012. Komt uit Sheffield en is fan van The Blades. beetje raar is het wel om een tribune naar een atlete te vernoemen. Hier zaten ook de ongeveer 100 fans van Colchester United.

De kenners in actie. Voor ons zat Postman Pat. Zonder kat weliswaar.

In 2006 promoveerden The Blades naar de Premier League om het exact een seizoen vol te houden. In dat seizoen hadden ze een toeschouwersgemiddelde van 30.684 toeschouwers. In 2011 volgde degradatie naar Npower League One (voor het eerst op het derde niveau in 23 jaar) en vorig seizoen speelden ze voor gemiddeld 18.702 man. Vorig seizoen haalden ze de finale van de play-offs om terug te keren naar The Championship. Op Wembley werd na penalties verloren van Huddersfield Town.

Na een paar minuten spelen een penalty (de klok op het scorebord telde terug, vandaar de 41 minuten) waaruit de 1-0 viel.

Dit seizoen moeten ze eigenlijk wel promoveren, al dan niet direct (de eerste twee clubs promoveren rechtstreeks), dan wel via de play-offs. En het begin van het seizoen was hoopvol. De eerste zestien competitiewedstrijden werd niet verloren en ook in de FA Cup en de Johnstone’s Paint Trophy werd gewonnen. In de eerste ronde van de League Cup werd op penalties verloren van Burton Albion.

Daarna volgden nederlagen tegen MK Dons, Brentford en Hartlepool maar United stond rond de jaarwisseling bovenaan. In de FA Cup werd verloren van Reading maar die spelen in de Premier League dus dat is geen schande. Alleen de thuisnederlagen tegen Coventry en het laaggeplaatste Yeovil deden pijn en zodoende stonden The Blades vijfde (nog hoog genoeg voor een plaats in de lay-offs) toen wij langskwamen omdat ze de laatste twee uitwedstrijden wel in winst hadden omgezet.

In de tweede helft zagen we pas echt hoe slecht de keeper van Colchester was. Hij kon niet uittrappen en ging vreselijk de mist in bij een onschuldig afstandsschot. 2-0 dus.

2-0 dus.

Hoge ballen en hard spel, dat somde het wel op.

Nog 9 minuten te gaan.

In de laatste minuut nog het toetje door de 3-0. Sheffield doet weer mee om de bovenste plaatsen.

De fans van The Blades keren tevreden huis- of pubwaarts. Wij richting de boot.

Waar de pints mij niet zo goed meer smaakten 😉 Uw aller Peenvogel lag vroeg op zijn nest. Tosser.

Maar niet voordat hij een optreden van een nep Lady Gaga had meegemaakt. Daarna was er nog ander vertier door dronken Engelsen maar toen lag ik lekker te slapen. Ik ben ook geen 20 meer 🙂

Dag bootje, volgende keer Scunthorpe?

Uiteraard stonden we weer in het programma-boekje. Stukje zelfbevlekking.