Queens Park Rangers – Sheffield United

Waar waren we gebleven? In Londen uiteraard. Op zaterdag waren we dus op Craven Cottage en bij de hondenraces op Wimbledon (klik hier). Op zondag stond de tweede wedstrijd op het programma. Queens Park Rangers uit de Premier League tegen Sheffield United uit League One. Bij QPR waren we in 2009 geweest en Sheffield United bezochten we met de Peenvogel-trip begin 2013.

Waarbij ik bij Fulham wel een warm gevoel krijg heb ik dat bij QPR niet zo. Komt door het vele geld dat er in de club gepompt is om Premier League te spelen?  Het is geen Chelsea (hun gehate ‘buurman’) maar heel veel scheelt het ook niet in mijn ogen. Het feit dat ze deze wedstrijd zeven basisspelers rust gaven zei al voldoende. En waarom doe je dat in een toernooi dat de kortste weg naar glorie kan zijn?

Ze hadden speciaal voor deze wedstrijd de entreeprijs verlaagt naar 15 pond en dus was het ook voor mensen met een kleinere portemonnee mogelijk om QPR weer een keer aan het werk te zien en dan leggen ze zo’n wanvertoning aan de dag. Maar zover was het nog niet toen wij in de ochtend op de metro stapten naar Camden Town. De leukste wijk van Londen.

Londen (U.K.). 4 januari 2015. Queens Park Rangers – Sheffield United 0-3. Derde ronde FA Cup.

De wijk van Madness en Amy Winehouse. Van vage winkels en kunstenaars.

Imagine

Vlakbij Camden Lock (de sluizen) hebben we ontbeten en maakten daarna een rondje door de wijk. Het was nog vroeg op zondag dus de markt kwam net een beetje op gang.

Een huisboot.

De Locks.

“What are you looking at mate?”

Deze afgezaagde scooters dienden als stoelen voor de vele eettentjes.

Het blijft een gerse wijk.

Toen we de metro bij QPR uitstapten werden we al onheus bejegend. De metrolijn die we wilden nemen had storing en zodoende moesten we een kleine omweg maken om bij station Wood Lane uit te komen, recht tegenover de BBC.

Je weet dat je in de buurt van een stadion komt als je hamburgertenten ziet.

O ja.

We kwamen in de buurt. Vorige keer zagen we de pub The Springbok. Nu gingen we er een biertje drinken.

The Springbok. We waren op tijd en dikten ons Nederlandse accent aan (that’s a different biscuit) om binnen te komen.

Tijd voor een pils. Het zou niet zo lang zo rustig blijven in de pub.

Van de buitenkant lijkt het meer op een kantoor of een fabriek.

Er waren veel uitsupporters op de been. We zagen tussen de blauw-witte hoops van QPR ook veel rood en wit van Sheffield United.

A pie and a pint.

Toerist! Waar is je dubbelsjaal?

Loftus Road.

QPR met Rio Ferdinand.

Mascottes.

En Leroy Fer. Hij mocht vandaag starten.

Ondanks het verschil in competities (Premier League vs League One) was United het betere team.

Bedankt voor het advies.

QPR in de verdrukking.

Stewards per vierkante meter.

Na ruim een half uur spelen de 0-1 voor Sheffield United. Volkomen verdiend.

En de meegereisde Blades vieren feest. Ze waren de hele wedstrijd erg luidruchtig. We hoorden uiteraard ook de Greasy Chip Butty-song. Die zat de rest van de dag weer in mijn hoofd.

Jong geleerd. Kijk die kleine kereltjes. Vooral die rooie maakt het mooi.

Weinig beenruimte op deze tribune. Dat was aan de overkant ook al toen we daar in 2009 waren, ik had gehoopt dat de mainstand wat ruimer zou zijn.

Vlak na rust gaat de keeper de fout in.

En profiteert Sheffield.

0-2. Wat een weelde.

Ze kunnen het nauwelijks geloven en gooien er nog een paar liedjes tegenaan.

Doorkijkje.

Kleine gingerhead provoceert “are you wednesday in disguise?”

En als Fer in de laatste minuut te kort terugkopt op zijn keeper is het feest compleet. 0-3 voor de underdog.

Feest.

En een aardige stunt. The Blades bekeren verder.

De stewards maken een lijntje om een pitch-invasion te voorkomen. Wat overigens ook niet gebeurde.

Ook hier de horrortrend. Dubbelsjaals. Kunnen niet anders dan Nederlanders geweest zijn deze jongens.

Voordat we naar Londen City terug gingen was het nog tijd om wat te eten. En die gevulde maag was maar goed ook.

Want eenmaal op Londen City werd de ene na de andere vlucht geannuleerd. Tegenover ons kwamen een moeder en dochter zitten die zich erg druk maakten over al die annuleringen. Wij niet. Maar uiteindelijk werden alle vluchten van British Airways en Swiss Air geannuleerd (zo erg mistte het overigens niet). De KLM vloog wel gewoon door de mist, en lieten die moeder en dochter nu met KLM vliegen, en wij met BA. Iets na achten werd ook onze vlucht eraf gehaald en of we ons beneden wilden melden.

We waren niet de enigen. Er stond een enorme rij met mensen die hun vlucht omgeboekt wilden hebben en die vervoer en een slaapplaats nodig hadden. Een vluchtelingenkamp was er niets bij. Wij werden in de rij geholpen door een dame van BA die ons op de eerste vlucht een dag later zou zetten. Deze vlucht ging wel alleen vanaf Heathrow. Helemaal aan de andere kant van Londen dus.

Na het omboeken van de vlucht was het tijd om in de rij te staan voor een hotel. En rond middernacht konden we eindelijk weg vanaf Londen City Airport.

De taxi werd door BA betaald en midden in de nacht kregen we een soort van sightseeing tour dwars door Londen. Langs de Big Ben, Tower Bridge en een heel stuk langs de Thames. Een leuke geste van BA en de taxichauffeur maar wij wilden gewoon slapen. Want….

…de volgende dag ging de wekker weer erg vroeg. Na amper vier uur slapen stonden we op Heathrow. In het vliegveld werd ik naast de dochter van een hele rare familie gezet. De moeder en dochter hadden het haar van de dames van The Simpsons en de volwassen dochter droeg een trui van Zweinstein.

Eenmaal naast mij gezeten ging die griet enorm over haar nek. Dat kon niet door mij komen want ik had me wel opgefrist die ochtend. De steward zag het en bood haar een andere plek aan die ze weigerde. Maar ik niet. Ik had drie stoelen voor mij alleen en kon zodoende de kwaliteitskrant de Daily Mirror uitpluizen.

Home, sweet home.

Q.P. Aaargh. Het was weer een mooie trip naar Londen. Volgende keer weer met de boot. Die vaart gewoon met mist. Je moet hoogstens opletten voor ijsbergen.