Leyton Orient – Sheffield United

Een vrij weekend, een stapel hotelvouchers die we gekregen hebben voor ons 20-jarig jubileum en de Stenaline met een goede aanbieding. What’s more to like? Een weekend Londen dus!

Bastiaan is dol op hotelkamers. En ook op hutten aan boord.

Even uitwaaien.

Pint of John Smith’s, Cider en appelsap. Voor ieder wat wils.

Met de trein naar Liverpoolstreet en daar maar gelijk ontbeten in een Wetherspoons. Bastiaan had honger en wij hadden ook wel trek in een full English.

In Camden Town keek Bastiaan zijn ogen uit.

Onder een robot.

En onder de rok van Amy Winehouse.

Toen we terug naar de metro liepen kon je over de hoofden lopen. Zo enorm druk was het.

In Regent Street op naar Hamleys. Een meer dan geweldige speelgoedwinkel. Daar kwamen we uiteraard niet zonder aankoop vandaan. Vijf verdiepingen vol met speelgoed.

Bastiaan bracht even een bezoekje aan de Queen. Daarna was het tijd voor een drankje en lunch. In de pub om de hoek besloten Sandra en Bastiaan voor sightseeing te gaan. Ik ging naar Leyton Orient.

Picadilly Circus.

In de hop-on hop-off bus.

Hé, wat zien we daar?

Langs alle toeristische attracties. Ik was inmiddels in Leyton aangekomen.

Londen (U.K.), 25 april 2015. Leyton Orient – Sheffield United 1-1. Sky Bet League One.

De zaken zagen er op voorhand niet goed uit voor Leyton Orient. Met nog twee wedstrijden te gaan was de achterstand op Crewe 2 punten. De wedstrijd tegen Sheffield United (die al zeker waren van play-offs voor promotie naar The Championship moest gewonnen worden). Bij een nederlaag en winst van Crawley en Crewe zou degradatie een feit zijn, bij winst of een gelijkspel zou het afhangen van wat er op de andere velden gebeurde. En Colchester heeft nog een wedstrijd in te halen. Ik voelde me bijna een soort ramptoerist.

De stand van te voren, het zag er niet goed uit.

Boven deze moderne appartementen zie je de lichtmasten al.

De east-stand dateert uit 1956 en is de oude hoofdtribune. Hier zie je nog de oude turnstiles. Een helft van de tribune was gereserveerd voor de fans van Sheffield United.

De oude hoofdtribune en recht de balkons van de appartementen.

De nieuwe hoofdtribune. Het was, zonder dat ik dat wist, vandaag half-price. Dus voor 12,50 zat ik meer dan goed. Een nadeel was dat ik niet bij Stephen kon zitten. Een Engelsman die we een paar seizoenen terug op Wembley tegenkwamen en waarvoor ik laatst kaartjes voor Feyenoord-PSV had geregeld.

Laurie Cunningham was een van de eerste donkere voetballers die in het nationale elftal speelde. Hij begon bij Leyton Orient maar speelde daarna o.a. voor Real Madrid, Manchester United, Marseille, Wimbledon, Charleroi en Rayo Vallecano. Tijdens zijn laatste periode bij Rayo Vallecano kwam hij op 33-jarige leeftijd om het leven bij een auto-ongeluk.

Pie and a pint.

Hier doe je het voor, ik wel in ieder geval.

De tribune die ik op weg naar het stadion zag.

Op deze banner en op de shirts staat een verwijzing naar de Clapton Orient en Somme 1916. In de eerste wereldoorlog werden jongemannen opgeroepen om zich aan te melden voor de strijdkrachten. Meer dan 40 spelers gaven aan deze oproep gehoor en na afloop van hun laatste wedstrijd werden ze als helden uitgezwaaid.

Hun ‘farewell’ stond echter in schril contrast met het  leven op het slagveld aan de Somme. Tegenover hun stond een Duits leger dat niet van opgeven wist. Clapton Orient verloor drie van haar beste spelers. Richard McFadden, William Jonas en George Scott.

Er werd nog meer herdacht. Het is dit jaar 30 jaar geleden dat er 56 mensen omkwamen tijdens de brand op Valley Parade. In alle stadions werd een minuut stilte gehouden.

Gratis voetbal.

Het was een erg fysieke wedstrijd. Sheffield United liet Orient komen. Maar veel overleg zat er niet in. Dat is ook het grootste punt van kritiek van de fans. Vorig seizoen werden ze met nagenoeg dezelfde selectie derde. Met de nieuwe Italiaanse eigenaar én een Italiaanse trainer (die nauwelijks Engels spreekt) vecht men tegen degradatie.

In de rust kreeg ik een berichtje van Stephen dat ik naar de hoek moest komen. Met een oud kaartje werd ik de North-stand binnengesmokkeld.

Daar zat ik de eerste helft.

Leyton drong aan.

De uitsupporters.

20 minuten voor tijd kopt Mathieu Baudry de 1-0 binnen. Zo het dan toch nog goed komen?

Helaas was de voorsprong van korte duur. Nog geen 6 minuten later was het alweer gelijk.

Het logo op de borst van de spelers.

1-1. Het wordt volgende week erg spannend voor Leyton. Ik denk niet dat ze het gaan halen.

Met rum 7000 man in het stadion was het ook erg druk in de metro. Ik zat tussen veel fans uit Yorkshire.

Terug naar Sandra en Bastiaan. En in Engeland eet je Indiaas. Wij wel in ieder geval.

Door heel Londen stonden Shaun the Sheeps.

Bastiaan en Sandra doen een film na.

Ik ben dol op de underground.

Ons hotel in de rustige wijk Putney. Erg mooi hotel.

Op zondag weer op weg naar het centrum. Het was de dag van de London Marathon dus nog drukker dan normaal.

De finish was bij Buckingham Palace.

O.a. bekend van die gasten. En er schijnt ook nog iemand te wonen.

Het parcours van de marathon. Op de terugweg vond ik veel van de mensen met een medaille er niet echt afgetraind uitzien. Wat blijkt, je mag 8 uur over de marathon doen en sommigen hadden het parcours lopend gedaan.

Een koninklijke Shaun. En Bastiaan met een vlaggetje van The Sun. Heeft dat kereltje geen historisch (voetbal) besef?

De eekhoorns in Regent Park houden, hoe gek ook, niet van salt & vinegar-chips.

Daar gingen we naar toe.

Bruggen over de Theems.

Ook de Furby ging mee in de London Eye.

We legden ons leven in de handen van de techniek en een paar M10 bouten.

Geinige plaatjes kon je wel schieten hiervandaan.

Wat een geweldige stad toch.

Nog even uitrazen.

En op zondag aan een sunday-roast voordat we weer met de boot terug naar huis gingen. Het was weer geweldig.

Hé, zo’n foto hebben we eerder gemaakt.