Halifax Town – Forest Green Rovers

Hoe begon het eigenlijk? In mijn Facebookloze tijdperk reageerden vrienden op deze site dat ze ook wel eens mee naar Engeland wilde gaan. Om met ons een voetbalwedstrijdje kijken in het beloofde land.

En toen? Tsja, ik kan het romantischer maken dan dat het is, eigenlijk kwam het erop neer dat ik met minimaal 10 man de oversteek moest maken om korting te krijgen bij P&O Ferries wanneer we als groep zouden gaan. Weinig altruïstisch dus, het ging me gewoon om de pegels. Of beter gezegd, om de korting 😉

Enfin, de eerste trip naar York City was geweldig. Daarna volgden Grimsby Town, Rotherham United, Sheffield United, Lincoln City, Scunthorpe United, Sheffield Wednesday, Doncaster en eind vorig jaar Barnsley. (klik op de naam voor het verslag). Negen keer stapten er mensen met mij aan boord voor een weekend met (teveel) drank en (te slecht) voetbal.

Vrienden, collega’s, familie en mensen die ik alleen via-via kende (of soms nog helemaal niet). Allemaal maken ze nu deel uit van de Peenvogel-kliek. Een zeer bont gezelschap mensen en iedere keer is het weer een groot feest. Met kleine oogjes op de zondagochtend. Meezingen met de band, een vet ontbijt en van afstand een foto van een kerk maken als cultureel hoogtepunt. En ook nog zoiets als een voetbalwedstrijd. En dit keer werd de tiende keer. Een jubileumtrip dus. Op vrijdagavond verzamelden we in de hal van de P&O Ferries in Europoort. Wat er toen gebeurde leest u hier.

Halifax (UK). 13 februari 2016. Halifax Town – Forest Green Rovers 0-2. Vanarama National League.

Aan boord was het tijd voor een pint en de quiz. In die volgorde. De quiz kun je  hier spelen.

Opperste concentratie.

Hoofdbrekens.

Behalve de winnaars (het team van Dave, Menno en Martin) kreeg iedereen een oldskool vaantje. Met een verwijzing naar het nummer i will survive. Een nummer dat de band de vorige keer alleen op de heenweg speelde. Toen wij het ‘la-la-la’ meegalmden werd ons door de zangeres verstaan te geven dat als we de tekst niet konden we beter onze monden konden houden. Ze had vast de goaltune van Feyenoord nooit gehoord. Geeft niks, die hebben wij ook al een tijdje niet gehoord.

Van Rick kreeg ik een pet met peenvogel-logo en van Warren en Rojo een lichtmast. Supertof allemaal.

En toen was het tijd voor bier. En de band….

….en laat dat nou net de band van de vorige keer zijn 🙂

Een van de eerste prijzen was Jenga. Daar werd Stonehenge van gemaakt.

Aan de berichten op onze telefoons te zien leek het er even op dat we nooit meer terug zouden keren.

Klokslag 12 uur (Nederlandse tijd) werd Elena veertig. Tijd voor een feestje op de dansvloer. ‘la-la-laaa’

De bus stond weer klaar. Iedereen was op tijd. We konden op pad naar Halifax.

Bus met peenvogel-logo.

Ik had een Wetherspoons pub laten weten dat we zouden komen. De ontbijtjes kwamen snel en waren zoals altijd prima. En een ochtendpint erbij.

Een grote groep tevreden mensen. Daar doe ik het voor.

Sommige ATM’s zaten vrij laag.

En sommige gewoon normaal.

Halifax bleek een alleraardigst stadje te zijn.

Een pub genaamd the old cock.

Ouwelullenstraat.

De markt was een pareltje. Veel winkels met Aziatische meuk. Maar ook de traditionele slagers en bakkers.

Rondje Halifax.

Neen, Halifax is niet echt bekend vanwege hun voetbalclub. Wel van de bank en van een traktatie die je oma vroeger altijd had. Quality Street, een bonte verzameling chocolaatjes waarbij er sommige (die langwerpige toffee-achtige) een ware aanslag op je vullingen waren. Als er iemand naar Engeland was geweest dan was een doos Quality Street hét souvenir om mee te nemen.

Nou, dat Quality Street komt dus uit Halifax. In 1890 begon John Mackintosh een winkeltje met zijn vrouw. Ze verkochten er een nieuw snoepje. Chocolade met zachte caramel. Het werd zo’n succes dat er er in 1898 een heuse toffee-fabriek van maakten. Toen de oude John overleed nam zijn zoon de fabriek over en nam de naam van een toneelstuk voor zijn snoepjes. Quality Street was geboren.

In plaats van de snoepjes in een doosje aan te beiden had de jonge Mackintosh oog voor detail. Hij liet ieder chocolaatje apart inpakken en verkocht de snoepjes in metalen trommels. Ik denk dat er in ieder huis in Nederland wel zo’n trommel te vinden valt. In mijn ouderlijk huis bewaarde ik mijn soldaatjes in zo’n trommel. Duitsers, Japanners en Britten door elkaar. Met elk denkbaar oorlogstuig, lieflijk naast elkaar in een roze trommel met een plaatje uit een boeketreeks erop.

Nu viel er echter in heel Halifax geen blik Quality Street te krijgen. Dat moeten de mensen van de plaatselijke VVV beter doen.

Young man, there’s no need to feel down
I said, young man, pick yourself off the ground
I said, young man, ‘cause your in a new town

Alleraardigst plaatsje.

De Halifax Minster was gereed in 1438. We konden er niet binnen kijken want er werd druk gewerkt.

Naast de minster een monument ter nagedachtenis voor de gevallenen in ’the great war’. Op plaquettes die later aangebracht zijn worden ook de doden in de tweede wereldoorlog en de Koreaanse oorlog herdacht.

Op weg naar de pub.

We stonden weer eens in de krant. Dat leverde lollige situaties op. Men was op de hoogte van onze komst. Dave regelde een gratis krant en we hadden overal aanspraak. Nu we geen goed geluk hebben gebracht aan de thuisclub moeten we gaan oppassen met de volgende stad die we aandoen. Dat we niet met pek en veren door een plaats in Yorkshire gereden worden.

Frank is de eerste.

Het werd een hele gezellige middag.

De lokale biertjes werden genuttigd en toen was het tijd om naar het stadion te gaan.

Groepsfoto!

Halifax Town is een zogenaamde Phoenix-club. Na degradatie in 1993 naar de Conference National, waar het vijftien seizoenen verbleef toen het fout ging. In 2006 was de club dichtbij promotie terug naar de Football League, toen in de play-off finale in de verlenging van Hereford United werd verloren, maar hierna ging het snel bergafwaarts. De club had een grote schuld en werd onder curatele gezet.

Er volgde een puntenaftrek en weliswaar werd degradatie op de laatste dag voorkomen, maar wegens te grote schulden mocht de club niet terugkeren in de competitie. De club in mei 2008 failliet verklaard en opgeheven en supporters richtten een eigen club op analoog naar wat er met Aldershot Town gebeurde, zie hier het Phoenix-gedeelte. Uit zijn as herrezen. FC Halifax Town bereikte na drie promoties wederom de Conference National in 2013. Maar om die status te behouden zullen ze wel moeten gaan winnen.

Ik hartje turnstiles.

In The Shay passen zo’n 10.000 mensen. Het stadion wordt gedeeld met de lokale rugbyclub. Er waren op deze wedstrijd zo’n 1300 man afgekomen. En 32 Nederlanders.

We gaan beginnen, maar niet voordat er omgeroepen werd dat er 32 Nederlanders aanwezig waren. Een luid gejuich steeg op.

De ‘ietwat dikkige’ spits van Forest Green Rovers (die bij een stuk of 44 clubs gespeeld heeft) had het continu aan de stok met de nummer 6 van Halifax. Forest Green kreeg wel heel goedkoop een strafschop die in twee instanties werd benut door ’the beast’.

Menno en Robin zien dat de thuisclub het zwaar krijgt in de tweede helft. 0-2 bij rust.

Fans van de thuisclub slingeren de scheidsrechter (en de dikke spits) allerhande verwensingen toe. Bij de wissel van de dikzak kwam een oud mannetje hem een pie aanbieden. Hij sloeg hem vriendelijk af. Hij had er zo te zien al genoeg op.

Terug in de bus was het tijd voor een replay van de allereerste quiz uit 2011.

En aan boord lag het drinktempo (bij mij in ieder geval) een stuk lager dan op de heenweg.

Dag bootje, tot in het najaar.